tag:blogger.com,1999:blog-15449496778983287022024-03-14T07:39:42.314+08:00PedXingsa weblog na to', kahit ano pwede...!ArArhttp://www.blogger.com/profile/10831476555685226917noreply@blogger.comBlogger190125tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-66189270067242118492013-11-18T13:06:00.001+08:002013-11-18T13:09:10.581+08:00Ikaw, Anong Naaappreciate Mo?Mahigit isang linggo na ang nakakalipas mula 'nung pineste ng bagyong Yolanda ang munting Pilipinas. Lagi kong naririnig na ito na 'yung pinakamatinding bagyo na tumama sa mundo at sa kamalas-malasan, sa 'Pinas pa talaga natripan tumambay ng walang hiya. Pero alam ko na 'yun, sa halos araw-araw na panonood ko ng TV Patrol, alam kong halos burahin na niya sa mapa ang Tacloban, maging ang mga ibang probinsya na tinamaan ng nasabing delubyo. Pero kanina lang, nanood ako ng Failon Ngayon. At 'dun ko narealize - hindi ko pa rin pala naiintindihan ang lahat.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0DKTvTumYIhxNn80dn_kmcI7q1-Df_6iToWAZeuL920vP7lAw41QuFU5WYzHbbnsibC8i0x0FK8e4RHsc8Vx5XJdd7nSTQLLYwbBitn7LeDnTzhEzkeMAqGubL88EvFTL1anAjIOlsY/s1600/typhoon-haiyan-damage-is-worse-than-hell.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0DKTvTumYIhxNn80dn_kmcI7q1-Df_6iToWAZeuL920vP7lAw41QuFU5WYzHbbnsibC8i0x0FK8e4RHsc8Vx5XJdd7nSTQLLYwbBitn7LeDnTzhEzkeMAqGubL88EvFTL1anAjIOlsY/s400/typhoon-haiyan-damage-is-worse-than-hell.jpg" width="400" /></a></div>
Akala ko naiintindihan ko na 'yung sakit ng pagiging isang biktima ng sakuna na 'yun. Akala ko gets ko na kung gaano katindi 'yung pinsala. Akala ko naiintindihan ko na 'yung sakit na mawalan ng mahal sa buhay dahil minsan ko nang naranasan 'yun 'nung nawalan ako ng nanay. Pero narealize ko na kahit kelan pala, kahit ako mismo na naranasan ng mamatayan ng nanay, hinding-hindi ko maiintindihan ang hinagpis at sakit na nararamdaman ng mga nawalan ng kapamilya sa panahon ng bad trip na kalamidad. At ang mas masakit pa dun - ni simpleng disenteng libing e hindi mo kayang ibigay sa mahal mo sa buhay na nahihimlay sa kalsada at wala nang buhay.<br />
<br />
'Nung nakita ko kung paano magwala 'yung batang lalaki matapos niyang makita 'yung tatay niya na wala ng buhay sa ilalim ng yero at sinasabi sa kanya ni Ted Failon na magpakalalaki siya at tumulong siyang buhatin ang tatay niya, 'dun na bumagsak 'yung luha ko. Maging 'dun sa tatay na iyak nang iyak dahil wala na siyang ibang magawa kundi yakapin na lang at iyakan 'yung anak niyang nakahiga sa teacher's table at wala ng buhay... nakakapanlumo talaga.<br />
<br />
Sa tingin ko, hindi totoong sa kabila ng lahat ay kaya pa ring ngumiti ng mga Pilipinong nasalanta ng bagyo. Sa TV lang 'yun, sa sound effects, sa music videos, sa edited pictures, sa Instagram, sa social media. Ang totoo, umiiyak pa rin sila araw-araw. Mahabang panahon pa ang hihintayin para tuluyan silang ngumiti. Mahabang panahon pa ang hihintayin para maintindihan nating mga pinalad na hindi naapektuhan ng hampaslupang Yolanda para maunawaan ang sakit na nararamdaman nila.<br />
<br />
Kung pwede lang sana... panaginip lang ang lahat.<br />
<br />
Pero syempre, hindi ibig sabihin wala na tayong magagawa. Maaari nating ibigay ang buong suporta natin sa kanila at iparamdam sa kanila na kahit kelan ay hindi sila mag-iisa, gaya ng ginagawa ng napakarami sa atin. Dahil nandito tayo - tayong mga Pilipino. Kasama ng lahat ng mga taga-ibang bansang nagmamalasakit at patuloy na dumadamay sa umiiyak nating Inang Bayan. Tutulungan natin sila sa abot ng ating makakaya at sa KAHIT NA ANONG PARAAN.<br />
<br />
Ang punto ko? Naaappreciate ko lang na gising ako ngayong araw at nakikita ko pa rin ang pamilya kong nanonood ng Vice Ganda at nagfefacebook. Naaappreciate kong nakikikinig ako ng radyo ngayon. Naaappreciate kong mainit sa bahay namin at may sapat na ilaw. Naappreciate kong sabay-sabay kaming kumain ng champorado ng pamilya ko kanina. Naappreciate kong ang pinoproblema ko lang ngayon ay 'yung assigment kong hindi ko pa nagagawa at deadline na bukas. Naappreciate kong nilalike ng mga kaibigan ko ang posts ko at wala naman akong nabalitaang may nasaktan sa kanila (pwera na lang sa isa diyan na fresh from breakup, peace!).<br />
<br />
Naappreciate ko lang na buhay ako. Na buhay ang pamilya ko. Na buhay ang mga kabigan ko. Kaya salamat po, Lord. Maraming salamat po. KAYO na po ang bahala sa mga kababayan ko. Alam ko... tulad ng pagbawi niyo sa Mama ko nang sobrang aga.. may dahilan po Kayo.<br />
<br />
Kung naipapadala lang sana sa FedEx ang yakap, tapik sa balikat, at mga korni kong jokes sa mga biktima... kung naipapadala lang sana.<br />
<br />
Ikaw, anong naappreciate mo?<br />
<br />
#BangonPilipinas<br />
<br />
<br />
--<br />
photo: http://www.businessinsider.com/typhoon-haiyan-damage-is-worse-than-hell-2013-11Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-30030558499450261192012-11-15T12:48:00.001+08:002012-11-15T12:49:01.206+08:00"Amalayer" at Pilipinas... Ano na?<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>“If someone isn't what others want them to be, the others become angry. Everyone seems to have a clear idea of how other people should lead their lives, but none about his or her own.” </i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> ― Paulo Coelho, The Alchemist </i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span></div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnz4QujY42l7F92jMUSCN44cBDCm2ord6emDgHibRzeLLttP1Xxossa1Jdm7kJTqOkeWTgkMlm0e20JrnHqRtjKDImfnh8SiFBoxIH-ajrQBZ0z2Y1EGyoGyauh1Aau5F8R-gpYsZ2O-k/s1600/Untitled.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnz4QujY42l7F92jMUSCN44cBDCm2ord6emDgHibRzeLLttP1Xxossa1Jdm7kJTqOkeWTgkMlm0e20JrnHqRtjKDImfnh8SiFBoxIH-ajrQBZ0z2Y1EGyoGyauh1Aau5F8R-gpYsZ2O-k/s400/Untitled.png" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Bago ako matulog kagabi, may isang video na kumakalat sa Facebook na paulit-ulit na shineshare ng ilan. 'Nung una hindi ko binuksan kasi na-trauma na ako. May binuksan kasi ako na video dati na isang babae at isang lalaking nag-aano 'yung nakita ko. 'Nak ng adobong penguin talaga 'yun. Pero nadagdagan pa ang mga nagsheshare sa pagpatak ng bawat minuto, hanggang sa nakita ko na lang ang sarili ko na pinapanood ang isang minutong "viral video" at nagkisali sa libo-libong Pilipinong tumangkilik sa one-minute video exposure ni Ate "Amalayer". </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnz4QujY42l7F92jMUSCN44cBDCm2ord6emDgHibRzeLLttP1Xxossa1Jdm7kJTqOkeWTgkMlm0e20JrnHqRtjKDImfnh8SiFBoxIH-ajrQBZ0z2Y1EGyoGyauh1Aau5F8R-gpYsZ2O-k/s1600/Untitled.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"></span></a><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">
Ayon sa balitang binasa ko, kaya daw uminit ang ulo ng bida natin ay dahil sa diumano'y "maling" paraan ng pagsita sa kanya ng isang lady guard sa isang LRT station. Ang hindi ko naman maintindihan kay Amalayer (na hindi ko alam ang tunay na pangalan at ayoko na alamin pa), ay una - kung bakit ayaw niya ilagay ang bag niya sa may conveyor. Inisip ko baka nandun 'yung pet niyang pating. Pangalawa - ano ang pumasok sa isip niya para magsisigaw at gumawa ng eksena sa LRT with matching interpretative dance; at pangatlo - lalong hindi ko maintindihan kung bakit kelangan niya pa mag-English kung hindi naman siya prepared. Sabi niya pa, may "pinag-aralan" daw siya. Gusto ko sana itanong kung anong subject. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> At ngayon..
</span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Matapos ang lahat ng pamamaril ng mura.. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Matapos ang pamamato ng kaliwa't-kanang paninira.. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Matapos ang samu't-saring pambugbog ng mga salita.. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">At matapos ang lahat ng malulupit na pagtira sa pagkatao niya.. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Pilipinas.. ano na? Ano ba ang gusto nating lahat? </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> Bigla ko lang kasing naisip kung ano na ang magiging buhay ni Amalayer pagkatapos ng isang malaking pagkakamaling hindi niya inaasahan na magagawa niya sa araw na 'yun. Paano siya lalabas ng bahay nila gayong alam niyang may mga matang nakamasid sa kanya at handa siyang pagchismisan maya-maya? Paano siya gagawa ng mga assignments at magrereview para sa mga exams kinabukasan kung alam niyang pagpasok niya sa school, may mga estudyanteng handa siyang husgahan anumang oras? Paano siya makakakain sa araw-araw kung alam niyang maya-maya mabubulunan din siya dahil paniguradong may ilang pamilyang hindi lang pagkain ang pinagkakaabalahan sa hapag-kainan, kundi pati 'yung pagkukwentuhan tungkol sa kasalanan niya? Paano niya pakakalmahin ang puso niya sa bawat araw na makikita niyang hindi lang pagkatao niya ang niyuyurakan, kundi pati ang buhay ng pamilya niya, lalong-lalo na ang mga magulang niya? Paano siya magkakaroon ng sigla sa bawat umaga kung wala siyang alam sa kung sino ang sasagot sa bawat "paano" niya?
</span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ayoko na sana pang ibalik 'yung usapin tungkol sa Cyber Crime Law. Pero sa pagkakaalam ko, sakop ng batas na ito ang cyber bullying. Binully ni Amalayer 'yung guard..pero ang kapalit, binully siya ng buong Pilipinas. Minsan nating minura ang nagpatupad ng Cyber Crime Law, pero ni minsan, hindi naman tayo natuto. Tanga si Amalayer - tanga siya kasi nakalimutan niyang may nervous system siya kung saan matatagpuan ang kaisa-isang bagay na kung ginamit niya lang sana, normal pa sana ang lahat - utak. Pero tayong mga tagapaghusga niya na isang minutong-video lang ang naging batayan, at nagmamasid lang sa harap ng mga computer monitors, nakalimutan nating paganahin ang mga puso natin. (Corny? Kitams. Wala ka talagang puso. Haha.) Nakalimutan nating hindi lang siya isang fictional character. Totoong tao siyang may mga pangarap din na gaya ng lahat. 'Yun nga lang, ng dahil sa iisang kasalanan na 'yun, burado na lahat ng mga magagandang nagawa at gagawin niya pa lang sa buhay niya, sa simpleng dahilang nabuhay siya sa mapanghusgang henerasyon ng kasalukuyan - ang kasalukuyan na ang pagtimbang sa paggawa ng mali at paggawa ng tama ay hindi nasusukat ng tama, at ang mas masaklap, mas mabigat 'yung pagtimbang sa una. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Tinignan ko 'yung mga posts ng iba. At sa tingin ko hindi naman lahat ng nagpost ay may layunin na ipaalam sa lahat na hindi tama ang ginawa ni Amalayer at magsilbing aral para sa lahat. Karamihan, gusto lang makakuha ng katuwaan at kasikatan mula sa pagkakamali ng iba. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Wala akong balak ipagtanggol ang kahit sino, dahil ayokong maging trending at mabansagang "Amablogger". At isa pa, mahirap din talaga humanap ng dahilan para ipagtanggol 'yung nagawa ni Amalayer. Ang sinasabi ko lang, tama na. Alam na ni Amalayer ang pagkakamali niya, at sa tingin ko naman hindi na siya nagbabalak pang ulitin 'yun. Lahat naman tayo may mga malalaking kasalanang nagagawa sa buhay, swerte ka lang kasi walang "Bayan Patroller" ang nakamasid sa paligid para ipost ang video mo na nag-aano ka. Malas lang ni Amalayer dahil kinailangan niya pang matutunan 'yung pagkakamali niya sa pinakamasaklap na paraan. Sana lang..hindi na 'to maulit pa.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><i>Ate Paula, hindi ko alam kung may sense, pero pinapatawad kita. Basta...last mo na 'yan ha?</i> </span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">-- </span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">(Note: Hindi ko po tinotolerate 'yung ginawa ni Amalayer. Sana naipaliwanag ko na 'to nang maayos. Salamat po sa pagbabasa mo.*_*)</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Photo credits: www.shawie.com</span><br />
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-5548007196325274912012-09-15T14:47:00.001+08:002012-09-15T14:47:42.009+08:00Love Ako Ni Prof!(Mag-blog muna ko. Hindi pa ko makatulog. Hindi rin ako makapag-aral, hindi ko alam kung ano uunahin eh. Hehehe.)<br />
<br />
Halos isang bwan (tatlong linggo 'nung Summer, isang linggo ngayong Autumn) na rin akong pumapasok sa university dito sa Canada. Isang bwan, na kung tutuusin e sapat na para makapag-adjust at maka-adapt ako sa bago kong kapaligiran, 'yun bang "adjustment period" kung tawagin sa school ko dati sa Pilipinas. Pero eto - hindi pa rin ako sanay. Hindi pa rin ako masyadong nakakapag-adjust. Hindi pa rin ako masyadong maka-move on - sa simpleng dahilan na masyado akong natutuwa, hindi makapaniwala, at palaging napapanga-nga maya't maya. Alam mo 'yung pakiramdam na masyado kang nata-touch kasi halos lahat na lang ng atensyon at pag-aalaga e ibinibigay na sa'yo, kulang na nga lang subuan ka habang kumakain at palitan ka ng diaper (after 35 weeks). Ganoon kasi 'yung pakiramdam ko ngayon sa school na pinapasukan ko. Sobra akong natutuwa sa mga professors ko na hindi ko lubos maisip na nag-eexist pala sila. Doon lang ako medyo hindi nasanay.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXbs-WJiwFUSJM3YEViiBLi_ns_3njm5MiFTL54r3NdYzj9qlJN50yGfAuvIJyWwsXU4Fh_AXkNI8ods6yKR4cw7U4eGkpdYUh6m1_98fnsuz4BtIzGkwwV_yOXKaeSwHCqC755DU7JxM/s1600/luv-tchr.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="396" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXbs-WJiwFUSJM3YEViiBLi_ns_3njm5MiFTL54r3NdYzj9qlJN50yGfAuvIJyWwsXU4Fh_AXkNI8ods6yKR4cw7U4eGkpdYUh6m1_98fnsuz4BtIzGkwwV_yOXKaeSwHCqC755DU7JxM/s640/luv-tchr.gif" width="640" /></a></div>
<br />
<span class="fullpost">Natatakot akong pumasok 'nung una kasi pakiramdam ko mga terorista 'yung mga professors at nangangain ng laman-loob ng bata (swerte sila sa'kin kasi sigurado busog sila). Iniisip ko kasi basta nag-eenglish na prof e terorista</span>. Sa kabutihang palad, *buntung-hininga*, mali naman pala ako. 'Yung mga professors ko, isa lang ang palaging sinasabi sa unang araw ng klase "I am here to help you, so you don't have to worry." Iba-iba lang ng pagkakasabi pero ganun din ang ibig sabihin. Sila pa minsan ang nagmamakaawa na humingi kami sa kanila ng tulong kasi pakiramdam nila binabayaran lang sila para gumawa ng wala. Ibibigay nila 'yung mga email address nila, oras ng opisina, pati contact numbers para kung sakali daw na kailanganin namin ng tulong, "I will be happy to help you out," tulad nga ng lagi nilang sinasabi. Pinipilit nilang kilalanin 'yung bawat estudyante sa abot ng makakaya nila dahil ayaw daw nila ng "anonymous teaching", gusto nila na parang isang pamilyang nagbabatian tuwing umaga ang tema ng bawat class discussions.<br />
<span class="fullpost"><br /></span>
<span class="fullpost">Pati 'yung mga hindi professors, alam kung ano ang mga pangangailangan namin bilang mga estudyante. Para bang alam nila lahat ng mga posibleng maging problema ng mga estudyante sa kani-kanilang pag-aaral at buhay sa loob ng university. Kung kaibigan kita, sigurado akong alam mong genius ako sa Math. Umattend ako minsan ng isang tutorial sessions para sa mga kapwa kong allergic sa Math (ay sh*t, nagkakarashes yata ako). 'Nung una nahiya ako kasi talagang hindi ko maitindihan 'yung Quadratic Function, pero inisip ko, 'yun naman ang silbi ng session na 'yun - ang gamutin ang allergy ko. Tapos doon ko nalaman na sampu sa 349 kong kaklase ang kapareho ko lang na "nga-nga" tuwing Math. Paano ko napatunayan? May nagtanong kung ang X-axis ba ay palaging pa-horizontal at kung palaging pa-vertical ang Y-axis. Kala ko kasi ako lang ang may ganoong tanong sa isip. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span>
<span class="fullpost">Hindi ko tuloy maiwasan na pagkumaparahin ang sistema ng edukasyon dito at sa Pilipinas. Alam ko na iniisip mo - "Syempre, Canada yan. Malamang mas maganda diyan." Pero isantabi muna natin ang antas ng kaunlaran ng ekonomiya ng dalawang bansa at pagbasehan natin ang kung ano ang parehong mayroon sa bawat isa sa kanila - puso. Korni? Siguro. Pero malay mo naman hindi. Kung may puso ka, sige lang, basa ka pa. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span>
<span class="fullpost">Naks. May puso siya. Hehehe. Nasabi kong napakaimportante ng paggamit ng puso sa pagtuturo at pagkatuto dahil isa ito sa mga kumokonekta sa dalawa. Tuwang-tuwa talaga ako kapag pinaparamdam sa amin ng mga professors namin na okay lang maging tanga paminsan-minsan, parte naman 'yun ng pagkatuto mo (at expected naman na nila 'yun sa'yo hehe). Nakakatuwang maramdaman na kapag nahihirapan ka na, katumbas na ng isang tapik sa balikat kapag naiisip mong may handa namang tumulong sa'yo. Email lang si prof, may instant sagot ka na sa mga tanong na hindi mo talaga masagot-sagot kahit tumambling at magsplit ka pa sa ere (gawain ko). Inisip ko nga din, siguro kung naranasan namin 'to ng mga kaklase ko sa Pilipinas, wala siguro sa'min ang sasablay sa pag-graduate - kasi wala kaming excuse para bumagsak (pwera na lang kung nakatadhana na talaga 'yun sa'yo hehe). Iniisip ko nga na siguro kaya may mga subjects kami noon na halos mga pasang-awa lang ang score ay dahil sa pagkakaroon ng ilang mga professors ng matatas na expectations sa klase namin, at nakulangan kami sa pagkatuto dahil parang ginagawa lang namin ang mag-aral sa ngalan ng grades, at hindi sa ngalan ng learning (naks!). Kung naintindihan sana ng ilang mga professors namin noon ang kakulangan namin bilang mga estudyante palang, siguro bumaba ang posibilidad ng pagbagsak. Opinyon ko lang naman 'yun, sana okay lang sa'yo. Nakakatuwa lang din kasi kapag pinaparamdam sa'yo ng professor mo na nandyan siya para sa'yo, na hindi mo siya dapat katakutan dahil isa siya sa mga kakampi mo sa school, 'yun bang gumagawa ng effort para matuto talaga kami na hindi dahil sa kailangan namin 'yun sa klase, kundi dahil sa kailangan namin 'yun para sa buhay namin, lalo na sa hinaharap. Ang sarap lang mapasailalim sa isang professor na may puso (lalo na 'pag gwapo. Haha. Joke! ).</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span>
<span class="fullpost">Ano pa ba? Wala na eh. Ah eto na lang.</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span>
<span class="fullpost">Sana Sir at Ma'am, magawa niyo rin pong iparamdam 'yun sa mga estudyante niyo. Ano ba naman 'yung simpleng pagsasabi ng "Nandito lang ako mga dre" sa mga estudyante niyo, di ba? (Korni ulet? Sorry na!) Bigyan po natin sila ng kaunting puwang sa mga puso natin, at sigurado akong sa loob ng "habangbuhay" nila, imposible na kayong mawala. :)
</span>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-28345411681131169202012-08-07T15:14:00.000+08:002012-08-07T15:14:13.667+08:00Gising Na, Anak<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Hindi talaga tumitigil.</i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Hindi nagpapaawat. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Sa dagliang pagpikit ng mata, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Biglang bubuhos ang hindi inaasahan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ulan nang ulan,</i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Pero hindi iyon kasalanan ng ulan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Wala siyang pagkukulang, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Kagaya ng isang batang bagong silang. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Umiiyak ka, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Nagmamakaawa, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Naninikluhod, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Naghihinagpis nang walang pagod. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Umuulit lang ang kasaysayan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Umuulit lang din ang kasalanan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Hindi man lang mabago, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Hindi magawan ng paraan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ngunit anak ko, ako rin naman, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Nararanasan ang lahat ng iyan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Sa bawat pagkalimot, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Sa bawat pagtalikod, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Sa bawat pagtakwil sa pagbabago, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Buhay ang kapalit, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Maging kinabukasan ng batang paslit. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Hindi ka pa ba gigising? </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>O hindi kaya'y gising ka na, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ngunit nagtutulug-tulugan ka? </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Maawa ka. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Kumilos ka. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Mag-isip ka. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Hahayaan pa kayang maulit ang lahat? </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Umuulit ang kasaysayan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Umuulit lang ang kasalanan, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ngunit hindi ako titigil sa kakaasa. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Sana bukas, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Magising ka na </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Mula sa palalim mong pagtutulug-tulugan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Maghihintay ako. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ngunit huwag ka sanang magtatagal, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Bago pa ako tuluyang mapagal. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>At kung sakali mang ika'y naguguluhan, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ako sana'y huwag mong kagagalitan. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Anak ko, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ako lang ito, </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Ang Inang Kalikasan mo. </i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMzcPNa8zC_WL2fRRkpfZXoCZ1vyAUOx-R6sZvce5g1BZwIKKXebT6H5pEmW1Ev7jTHDxdOra77oA37Oqe4EXyd8DaCYCQrRVXNqL-QQD9sYT_LEkuHzCeWu_FYwJWAkWC7Hj1pQvDzBQ/s1600/paganspacenet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMzcPNa8zC_WL2fRRkpfZXoCZ1vyAUOx-R6sZvce5g1BZwIKKXebT6H5pEmW1Ev7jTHDxdOra77oA37Oqe4EXyd8DaCYCQrRVXNqL-QQD9sYT_LEkuHzCeWu_FYwJWAkWC7Hj1pQvDzBQ/s640/paganspacenet.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: x-small;">photo(c) www.paganspace.net</span>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-73804813545635458852012-03-18T04:42:00.001+08:002012-03-18T04:42:23.994+08:00Palibhasa, Bobo.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">Bobo ako,
pero hindi naman ako tamad mag-aral,
dinadatnan din naman ako ng kasipagan na mas madalas pa sa bwanang-dalaw ng
isang dalaga. Wala namang nagsasabing bobo ako nang harap-harapan dahil
biniyayaan naman ako ng tadhana ng mga mabubuting kaibigan. 'Yun nga lang,
'yung mga hindi ko kaibigan, letse! Sila ang nagpaparamdam sa'kin na isa akong
taong hindi biniyayaan ng utak kahit isang gramo lang.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">Nakatatlong
taon ako sa Grade 6. Taragis 'yan, grabeng kabobohan. 'Yung ate ko 'nun
naka-graduate na sa college at binuhay lang yata 'yung magaling na 'yun para
ipamukha sa'kin na hindi nag-eexist ang nervous system sa katawan ko. Araw-araw
ba naman sinasabi na wala daw akong utak, kundi ka ba naman mabad-trip 'pag
ganun. 'Yung nanay ko naman walang magawa, si ate kasi bumibili ng gamot niya
sa high blood eh. Kaya anlakas ng loob ng hayop na 'yun na yurakan 'yung
pagkatao ko. Kala mo kung sinong magaling. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSg1v8cZH-nMzXLf8tOJVSqx-zwK67uGhe7rXwtLBsrTpIVo7FgwZauOXWEqeB3pnharuXbAT9y93P3Vp4ybRJxtVstIOC4QKQTX9y-LTgTi0PrMI4PeGs_Iyh_PfUsJS8v5jauk4zN8M/s1600/doh-stupid-brain.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSg1v8cZH-nMzXLf8tOJVSqx-zwK67uGhe7rXwtLBsrTpIVo7FgwZauOXWEqeB3pnharuXbAT9y93P3Vp4ybRJxtVstIOC4QKQTX9y-LTgTi0PrMI4PeGs_Iyh_PfUsJS8v5jauk4zN8M/s320/doh-stupid-brain.jpg" width="280" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">Pagkagraduate ko ng elementary,
pucha! Nagpakain ba naman sa mga
kapitbahay namin! Sa wakas daw graduate na 'yung kapatid niyang bobo pagkatapos
ng ilang libong taon. Nababanas pa rin ako 'pag naaalala ko 'yun. Sa sobrang
asar ko 'nung mga araw na 'yun, hindi ako umuwi sa'min ng isang gabi. Isang
gabi lang, nahiya na kasi ako sa pamilya ng besprend ko kung saan ako
nagpalipas ng gabi. Pag-uwi ko sa bahay, pinagtawanan ako ng ate ko. Kabobohan
ko daw, kung maglalayas daw ako sana tinagalan ko man lang ng ilang araw.
Bwiset talaga. At nga pala, ampon kasi ako kaya ganun sa'kin si ate. Katulong
nila nanay ko ‘nun tapos namatay nanay ko dahil hinoldap tapos sinaksak 'nung baby pa ko. Tatay
ko naman ewan kung sa’n ba ‘yun, ni hindi man lang ako hinanap. Baliw.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">'Nung
hayskul naman, nasa last section ako, pugad daw ng mga bobong katulad ko. 'Pag
nasa last section ka talaga pakiramdam mo para ka lang ligaw na asong ulul na
pinipilit turuan ng amo. Nandun 'yung classroom namin malapit sa CR. Putragis
talaga, umaalingasaw 'yung baho 'pag nagtuturo 'yung teacher namin sa English
pagkatapos ng recess, kaya ang ending, nagpapareport na lang si Ma'am sa mga
kaklase kong hindi naman nagrereport kundi nakikipag-gaguhan lang sa mga
kaklase naming mga gago din. Iiwan kami ng teacher tapos babalik pag nag-bell
na. 'Yung mga nasa section 1, palibhasa mga Diyos kasi kaya alaga ng school. Wala
naman kaming magagawa, mga bobo kami eh. Ano nga naman bang mapapala sa'min ng
school. Nagsipag-graduate na lang kami na hindi masyadong nalagyan ng palaman
ang mga utak. Inisip ko na lang, atlis, nakagraduate ako.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">Umabot ako
sa kolehiyo nang wala masyadong laman ang utak. Pinilit ko, may pangarap ako
eh. Gusto ko makapag-suot ng kurbata tsaka 'yung damit na pinapatong sa long
sleeves pag JS Prom, amerikana tawag namin 'dun ng mga kaklase ko 'nung
Hayskul. Gusto ko suot-suot ko 'yun araw-araw kahit tirik na tirik ang sikat ng
araw tapos naka-kotse ako na kulay black, ay saya! Business pinasukan kong
course, sabi kasi ng tita ko 'yun daw 'yung kurso na dapat kong kunin kung
gusto ko magsuot ng kurbata at amerikana araw-araw kaya 'yun ang pinasok ko. Namasukan
akong kargador ng bigas sa bigasan ng tita ko kasi medyo may kaya din 'yun at
wala namang anak, nabaitan naman sa'kin kaya pinag-aral ako. Ayoko na kasi sa
bahay eh, nabwibwiset ako sa ate kong leche. Hay nako. So ayun, going back, hindi
naman masama. Pinilit kong pigain 'yung utak ko sa unang taon ko. Sabi ko sa
sarili ko, hindi ako lalabas sa classroom namin nang hindi man lang nababawasan
ng 1% ang kabobohan ko. Nakaraos naman din kahit pa’no. 'Yung mga talagang
hindi ko maintindihan na lessons kahit anung pag-tumbling sa ere pa 'yung gawin
ko, pinapaturo ko na lang sa kaklase kong mas maraming laman ang utak sa'kin.
Salamat naman din talaga sa kanya at pumasang-awa ako. Puro 3.0 ang grades ko,
at na-1.0 ko 'yung PE, favorite ko kasi 'yung basketball eh.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">Kaso,
buwakanangina, hindi ko kinaya. Hiyang hiya ako sa tita ko. Sa pangalawang taon
ko sa college, nagsibagsakan na ako. Inang math kasi yan eh, dumali sa’kin nang
tuluyan tsaka ‘yung English. Wala na. Hininto ko na lang. Nakatatlong-singko
ako, psychology ata ‘yung isa ko pang binagsak. Pero gusto ko talaga makatapos
man lang ako kahit ano. Kaya pinatos ko na lang ‘yung kursong bokasyonal, ‘yung
pag-eelectrician sa TESDA. Mahilig din naman kasi ako magbuting-ting ng mga
gamit sa bahay. Pinangarap ko nga maging electrical engineer noon kaso binawi
ko din agad kasi nga papatayin ako ng Math. Sa kabutihang palad, natapos ko
naman nang maayos ang 396 hours na kursong ‘yun. Nagkaroon ako ng diploma at
tinulungan ako ng naging propesor namin para makapasok ako sa pinagtatrabahuhan
ko ngayon.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">Eto ako
ngayon. Nagkaroon ako ng asawa na public school teacher at nagkaroon kami ng
dalawang anak. Sapat lang ang kinikita naming mag-asawa para makakain ng
tatlong beses sa isang araw at mapag-aral ‘yung mga maliliit naming anak. Hindi
natupad ‘yung pangarap ko na maging businessman na nakakurbata at naka-amerikana.
Sobrang bobo kasi ako – sobrang bobo para agad na sumuko. Nagpalamon ako sa
tatlong singko na nakuha ko ‘nung second year college pa lang ako. Masyado kong
dinibdib ‘yung pagturing sa sarili ko na isang bobo gayong hindi naman ako
nagpursige sa pangarap ko at sumuko na lang basta-basta. Pakiramdam ko ‘nun
nawalan ako ng silbi sa mundo, dinaig ko pa ‘yung mga kuto ng ate ko sa buhok
niya. May pag-asa pa sana ako tumalino nang kaunti kung nagpursige ako, kaso
wala, hanggang sa kahuli-hulihan, naging bobo ako.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US">‘Yung ate
ko sa Amerika na nakatira, sinama na niya si nanay. Hindi naman nila talaga ko
kadugo kaya wala na rin silang pakealam sa’kin. Inisip siguro nila wala rin
naman akong pakinabang. Lumipas ang mahabang panahon at unti-unti na ring
nawala ‘yung pakialam ko sa kanila. Pero hindi nangangahulugan na hindi ako
tumatanaw ng utang na loob sa kanila. Bobo ako – pero marunong naman ako maging
tao.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i><span lang="EN-US">“I stood up as best I
could to their disgusting stupidity and brutality, but I did not, of course,
manage to beat them at their own game. It was a fight to the bitter end, one in
which I was not defending ideals or beliefs but simply my own self.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US">-George Grosz<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
----</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Photo credits: www.mshape.wordpress.com</div>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-37526736796997247762012-03-16T11:14:00.001+08:002012-03-16T11:14:16.483+08:00'Wag Mo Kong Pilitin Makipag-Break Sa'Yo! Mwuaaah!Ang tanong niya sa sarili niya - "Makikipag-break na ba ako?" In behalf of her sarili, sasagot ako, "I-visualize mo 'yung pagmumukha niyang nakangiti dyan sa utak mo. Ano, keri?"<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiKjN2fGQAm8Ipp_WklFqRaF0XoCeF8-9_Eug66wMr2ebgTvfdoLdgf6Hkh-kRyDsDPjNB6eidUdzOYIoxIm1hNeg6tnM7iMzJhlWNbyPdvtZ507YPHUzhKYDmxh_r6nafPw3jusDTCY0/s1600/lets-break-up.gif" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="157" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiKjN2fGQAm8Ipp_WklFqRaF0XoCeF8-9_Eug66wMr2ebgTvfdoLdgf6Hkh-kRyDsDPjNB6eidUdzOYIoxIm1hNeg6tnM7iMzJhlWNbyPdvtZ507YPHUzhKYDmxh_r6nafPw3jusDTCY0/s320/lets-break-up.gif" width="320" /></a>Hindi ko alam sa iba, pero sa tingin ko, kung ikaw ang babae at sa tingin mo hindi na maganda 'yung kinahihinatnan ng relasyon niyo.. 'te, tumigil ka na. At kung sasabihin mo naman ngayon sa'ken na hindi mo kaya dahil mahal na mahal mo nang sobra sobra sobra at madedeads ka 'pag wala siya at mas mamabutihin mo na lang na magpasakop sa mga alien kesa sa ipagpatuloy ang buhay mo sa Earth nang wala 'yang magaling mong boyfriend, ay 'Day, hindi ka pa ba nadedeads sa lagay na 'yan? Kaliwa't-kanang pasakit, naayos saglit, tapos kikirot na naman ulit, 'yan ba ang buhay para sa'yo? Kung ganyan lang, ay papasakop na lang ako sa mga alien at watusi kesa saktan paulit-ulit ng kasintahan kong magaling.<br />
<br />
Sa isang relasyon, normal lang naman 'yung may konting tampuhan, hindi pagkakaunawaan at tutukan ng kutsilyo (oops.). Pero 'yung halos hindi ka na makahanap ng dahilan para ngumiti sa isang araw nang dahil lang sa boyfriend mong hindi ka pinapahalagahan, aba, ibang usapan na 'yan. Sabihin mo man na nagkakaayos naman kayo ulit at buong puso kang naniniwala na mahal ka naman talaga ng boyfriend mo, tingin ko hindi na sapat pang panghawakan 'yun. Pinagtagpo kayo ng tadhana at inutusang magmahalan, hindi paulit-ulit na magkasakitan.<br />
<br />
Kidding aside, alam ko sa kabila ng lahat ng pagkukulang sa'yo ng boyfriend mo, umaasa ka pa rin na bukas, o kaya sa pagsapit ng isa pang bukas pagkatapos ng bukas, babalik siya sa dating "siya" na sumuyo sa'yo para manatili sa tabi niya at pinaniwala kang hindi ka iiwan. Alam ko na iniisip mong kung gaano ka nasasaktan ngayon, ganoon din naman katindi 'yung nararamdaman mong pagmamahal sa kanya na naging dahilan para tuparin 'yung ipinangako mo sa kanya na hindi mo rin siya iiwan. Kaso, gaya nga ng sinasabi ng napakarami, paminsan-minsan hindi na rin kasi talaga sapat 'yung pagmamahal lang mismo. Hindi sapat na itatak sa isip mo na as long as mahal mo siya, at alam mong mahal ka pa rin niya sa kabila ng lahat ng pambabalewala niya, magiging maayos pa rin ang lahat. Minsan kailangan mo rin maupo sa isang tabi at isipin mo kung masaya ka pa rin ba talaga. May mga pagkakataon din na kailangan mo na ring tumigil. Binigyan ng Diyos ng sapat na space ang mga planeta sa universe para maiwasan ang pagbanggan nila, at sa ganoong paraan, hindi sila masasaktan.<br />
<br />
Nag-iiba ang tao kapag nagmamahal, iba't-iba man ng degree ng pagbabago, basta alam ko, may nagbabago. Simula kasi nang napagdesisyunan ng puso mo na mahalin 'yang tao na 'yan, kaligayahan na niya ang una mong iisipin sa lahat ng oras. Kung minsan hindi man ikaw mismo 'yung maging dahilan ng kasiyahan niya, basta ikaw naman ang gumawa ng paraan, solve na solve ka na. Hindi naman din kasi tayo nabuhay sa mundong 'to para pasayahin ang sarili natin, kundi, pasayahin ang lahat ng taong mahalaga sa mga buhay natin. Sabi nga sa kanta sa simbahan, <i>"Walang sinuman ang nabubuhay, para sa sarili lamang.."</i> Amen.<br />
<br />
Ikaw kaibigan ko, kung ako man ang nasa kalagayan mo ngayon, kakalas na ako. Alam ko sasabihin mo sa'kin, 'yan ang bagay na pinakamadaling sabihin pero nakakamatay gawin. Kakalas na ako, sa simpleng dahilan na mahal ko ang sarili ko at pinapahalagahan ko 'yung mga taong mas nagmamahal sa akin ng totoo. Ayokong sayangin 'yung bawat araw ko sa kalungkutan at walang katapusang pag-iisip kung mahal pa ba niya ako o hindi na. At hindi na rin mahalaga sa akin kung mahal pa ba ako o hindi, sapat ng pruweba ang pambabalewala niya para paniwalaan ko ang huli. Pagkatapos kong makipaghiwalay, ibabaling ko ang buong atensyon ko sa pamilya ko at sa ilang kaibigan ko na hindi ko masyadong nabigyan ng pansin dahil masyado akong naging abala sa boyfriend kong cute. Aayusin ko ang sarili ko. Hindi na ako iiyak, sapat na 'yung galon-galon ng luha na nailabas ko 'nung kami pa. Gagawin ko ang lahat para mapataas ang halaga ko bilang isang babae, 'yung sa sobrang taas ng halaga ko, may karapatan na akong maging choosy sa susunod kong syosyotain.<br />
<br />
Hindi pa ako nagkaka-boy friend. Pero sa dami nang mga napanood kong Koreanovela na love story, pakiramdam ko nakarami na ako.<br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;"><span style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 18px; text-align: left;"><i>"Hindi ako pinanganak sa mundong 'to para lang masaktan nang paulet-ulet 'no. Kahit mahal ko pa siya ng sagad-sagaran, kung ginagawa naman akong loka-loka araw-araw, ay nako, tigilan ako! Sinasayang niya lang ganda ko!"</i></span> </span><br />
<br />
-2007<br />
<br />
<br />
<br />
P.S. Sa mga lalaking mambabasa na napapasailalim sa parehong karanasan, maaari po lamang na palitan ang mga salitang "babae" ng "lalaki" at ng "girlfriend" ng "boyfriend" and vice ganda..i mean, versa. Maraming salamat po at mwah mwah tsup tsup. :)<br />
<br />
<br />
<i>This blog is dedicated to my friend out there! Hahaha peace :))</i><br />
---<br />
<br />
Photo Credits:<span style="font-family: arial;"><span style="line-height: 15px;"> www.whatsyourdamageheather.wordpress.com</span></span>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-53716061856688356862012-03-12T12:22:00.000+08:002012-03-12T12:22:28.632+08:00Kung Bakit Hindi Pa Malaos Ang FacebookAyon sa timeline ko, October 2008 ipinanganak ang account ko sa Facebook, pero naging active lang ito 'nung 2009. At mula noon, dito na umikot ang mundo ko.. at nang lahat ng tao sa buong planetang 'to. Sa NAPAKAraming dahilan, ayoko na mag-Facebook.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_SuWIuhG18X3pyV97tnwU-3EBA3ulZBCbfcdCT7mUxcFg2ZYYNd1wOtIA84loNYLrw4oDkXYkOc61QgdeRCr3uy-PFOnQY5atbLxBRG9EZMzqzVIKKJ5aGozeGtLvHYJDNYA8pn6dvCY/s1600/addictionblog.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_SuWIuhG18X3pyV97tnwU-3EBA3ulZBCbfcdCT7mUxcFg2ZYYNd1wOtIA84loNYLrw4oDkXYkOc61QgdeRCr3uy-PFOnQY5atbLxBRG9EZMzqzVIKKJ5aGozeGtLvHYJDNYA8pn6dvCY/s320/addictionblog.jpg" width="320" /></a></div>
Ewan. Pero tingin ko kasi, simula 'nung nauso 'yang Facebook na 'yan, walang ni isang araw sa buhay ko ang naging mapayapa. Nabawasan ang sipag ko sa pag-aaral, nabawasan din ang oras ko sa pagtulog nang dahil dito, tulad ngayon. Parang sa lahat ng oras, nag-iisip ako ng status message ko para mamaya. At wala pang ni isang minuto mula 'nung nag-check ako ng Facebook ko, titingin na naman ulit ako sa account ko para makita kung anong bago. Katumbas na ng mga basic necessities ng tao ang "Facebook-ing". At sa mga panahong ito, kung wala kang Facebook.. di nga? WALA KANG FACEBOOK??? SERYOSO??? PAGAMOT KA NA OI!!! Tsk.<br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">
Buti pa 'nung panahon 'nung Friendster. Bawat "Testi" (testimonials), mahalaga at punung-puno ng saysay. Lahat halos ng "Friends" ko 'dun, eh friends ko talaga sa totoong buhay. 'Yung mga friends ko sa FB, kalahati 'nun ewan kung saang lupalop ba nagmula. Lahat ng pictures na inupload ko, punong-puno ng mga magagandang alaala. Sa FB kasi, makalabas ka lang ng bahay, hala sige upload na ng pagmumukha. Nagsisisi ako kung bakit ko ba binalewala 'yung sabi ng Friendster na magsha-shut down na nga sila, hindi ko tuloy nakuha 'yung mga iba kong picture at makabuluhang messages mula sa mga kakilala ko. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
Kung gaano karaming magagandang dulot ang Facebook, ganoon din naman karami ang mga hindi magaganda. (Sinabi ko na lang na pareho lang ng dami, Ninong ng anak ko si Mark Zucker..something.) Isa sa mga ito ay ang kawalan ng saysay ng paghihiwalay. Sa tingin ko kasi, mawala ka man sa piling ng mga taong nakasama mo, balewala lang din. Mag status message ka lang maya't-maya at magupload ng mga pictures, solve na ang pangungulila ng mga naiwanan mo. Konti na lang ang sense ng "I miss you." Hindi naman din kasi lahat ng nagsasabi ng phrase na 'yan eh miss ka nga talaga, madalas eh for "formality" lang. Kumbaga, magkalayo tayo eh, eh di I miss you. Sabi nga ng kaibigan ko bago ko umalis ng bansa, "Sus. May Facebook naman, 'di rin mararamdaman na wala ka. Wala rin." Kaya ayun, na-unfriend ko tuloy siya sa Facebook.<br />
<br />
Okay din naman talaga ang Facebook. Lahat kasi ng emotion po pwede mong isiwalat dito ng basta-basta na lang. Mula sa pinakamasayang damdamin hanggang sa pinakanakakasuklam na saloobin, isang matinding status message lang ang katapat, makakahinga ka na nang maluwag. Nasarapan nga lang ako sa pag-ihi, naibalita ko na sa iba't-ibang panig ng mundo.<br />
<br />
Sa Facebook din kasi magagawa mo na ang lahat ng gusto mo sa isang social networking site. Pwede kang mag-post/share, mag-comment, makipag-chat, makipag-video chat, makipaglambingan at makipagmurahan. Lahat din halos ng mga websites eh may cross-posting na application sa Facebook (tama ba pagkakasabi ko?). Kung pangnegosyo naman ang hanap mo, mag-create ka lang ng page at ipa-like mo sa kung-sinu-sino, buhay man o patay, bagong silang man o madedeads na, sigurado kikita ka at mababawasan na nang kaunti ang gagastusin mo para sa marketing. Kung gusto mo namang manghatak ng mga viewers sa video mo sa YouTube, you know what to do. "The power of social networking," ika nga.<br />
<br />
Kung walang Facebook, siguro, pagbalik ko sa 'Pinas, mas triple ang pagkamiss sa'ken ng mga malalapit na kaibigan ko. Kung walang Facebook, siguro natutulog na ako ngayon at magkakaroon ng sapat na oras ng tulog. Kung walang Facebook, siguro kung galit man ako sa'yo, mapag-uusapan natin 'yun nang maayos nang walang nakakaalam na minura na pala kita. Kung walang Facebook, malamang malayo pa ang deadline, tapos ko na ang thesis ko. Kung walang Facebook, mas mataas sana ng 10 points ang score ko sa Math kasi mas mahaba ang oras ko sa pag-rereview 'nung nakaraang gabi. Kung walang Facebook, mas may saysay ang bawat segundong lumilipas sa buhay ng tao at hindi nasasayang sa pag-iinternet lang. Kung walang Facebook, mas magkakaroon ng kabuluhan ang bawat bagay, at hindi lang basta-basta nasusukat sa dami ng "comments" at "likes." Kung bakit hindi pa malaos ang Facebook. (Owws)<br />
<br />
Hindi ko naman sinasabing walang kwenta ang Facebook, dahil ako rin naman nakikinabang nang husto dito. Nagiging nonsense lang 'to nang dahil sa pang-aabuso ng mga taong gumagamit nito. Kung paano? Eto piso. Kausapin mo sarili mo.<br />
<br />
Pa-like. Please po?<br />
<br />
<br />
---<br />
Photo Credits: www.addictionblog.orgEychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-89147803792636876602012-02-21T13:01:00.000+08:002012-02-21T13:02:30.667+08:00Hindi Ang OrasWala naman talagang oras na mabilis o kaya oras na mabagal. Constant ang oras. Patuloy 'yang papatak kada segundo.. Walang makapagpapahinto. Nonstop.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEWG2y6gr63LYxdafpz0u4z6xTsy6VEht5KpL009UH2GWXCz5BX33XZW6LLgktkLeqH1LkvcrNRcOgFuiOdptPKfH_rOvR4Sde2JDyGeqlDrlROHVPQtx8as40waluGWDt3KqK97ZUyoI/s1600/theexperiencejunkie.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEWG2y6gr63LYxdafpz0u4z6xTsy6VEht5KpL009UH2GWXCz5BX33XZW6LLgktkLeqH1LkvcrNRcOgFuiOdptPKfH_rOvR4Sde2JDyGeqlDrlROHVPQtx8as40waluGWDt3KqK97ZUyoI/s320/theexperiencejunkie.jpg" width="216" /></a></div>
Nasa eksaktong 10:20 pm ang orasan nang huli ko itong tignan bago ko simulan ang kalokohang ito, ay este, ang blog na ito. Titingin ulit ako sa orasan ha, wait. Okay. 10:26pm na. Ibig sabihin 6 minutes lang pala ang nakalipas pero pakiramdam ko kinse minutos na. Utak ko ang mabagal, hindi ang oras.<br />
<br />
8 months and 6 days na ang nakalipas mula 'nung nilayasan ko ang 'Pinas. Pero pakiramdam ko wala pang kalahating taon. Kaya pakiramdam ko tuloy, wala namang nagbago sa mga bagay-bagay. Pero pagtingin ko sa Facebook page ng Bench, may bago na silang Pop-Up Store sa TriNoma at nasa TV5 na pala ngayon si David Archuleta at isa nang ganap na astista sa 'Pinas. 'Yung crush ko may girlfriend na pala, anak ng tinapa. Mga kaganapan ang mabilis, hindi ang oras.<br />
<br />
<span class="fullpost">Isang dekada na niya palang mahal 'yun. Pero lahat na ng pag-ibig sa puso niya, nawala nang lahat. Isang dekada... na parang isang ligaw na bula na biglang nawala. Puso't-isip ang nagpatigil, hindi ang oras.</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">Maliit na bata lang siya dati. Nakakalong at nabubuhat ko pa nga at naibabato sa buhangin sa tabing-dagat. Pero ngayon, ni hindi ko na siya kayang pigilan sa kung ano man ang gusto niyang gawin sa buhay. Malaya na siya, malaki na. Katawan at pagkatao ang nagpatakbo ng lahat, hindi ang oras. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
Lumilipas ang panahon, pero ang oras, hindi nauubos. Tatanda ang tao ('wag lang mamamatay agad). Mapapanot ang noo, mawawalan ng lakas at ng memorya, puputi ang buhok...hanggang sa ang puso'y mapagod na sa pagtibok. Ganyan ang buhay ng tao. Ganyan ang mundo. Kaya sino ka para sayangin 'to nang sariling hinanakit mo? At sino ka para mawalan ng pag-asa at sumimangot gayong hindi mo naman pasan ang problema ng mundo? Sisihin mo ang sarili mo, hindi ang sinasabi mong mabilis o mabagal na oras.<br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">Tahimik ang paligid ko ngayon. Pakiramdam ko walang gumagalaw. Pero naririnig ko ang pagpatak ng oras sa orasan na nasa tapat ko lang ngayon, tumigil na ang lahat..pati ang pagtibok ng puso ko, pero ang oras..patuloy na tumatakbo, hindi napapagod, walang balak huminto. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">May oras ka pa.</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">---</span><br />
<span class="fullpost">Photo credits to www.theexperiencejunkie.com</span><br />
<br />Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-31028142266714231142011-12-24T10:01:00.001+08:002011-12-24T10:01:17.038+08:00Ikaw ang Aking Meri Krismas :)Hindi ko alam kung tungkol saan ba talaga 'tong isusulat ko. Pero basta. Tungkol 'to sa Pasko. Hehe.
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLwv7hrT_bpjjKG5YQsEy807UwfMWnF_uB8JSTzWRGv6s18CL8QK3KTpmKCeBvxWFsY9K14eXiwNG6OkYsWz7i_yfesJcqV7eEveJkNmVD_vo452s76YGViPJkI4ulHxMO3rFZ2jMGXCY/s1600/pasco_card.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLwv7hrT_bpjjKG5YQsEy807UwfMWnF_uB8JSTzWRGv6s18CL8QK3KTpmKCeBvxWFsY9K14eXiwNG6OkYsWz7i_yfesJcqV7eEveJkNmVD_vo452s76YGViPJkI4ulHxMO3rFZ2jMGXCY/s400/pasco_card.jpg" width="400" /></a></div>
Simula ng pumatak ang bwan ng Disyembre, hindi ko na naaalalang tignan pa ang kalendaryo, o ang kahit na anung bagay na magsasabi kung nasa anong araw na ba ako. Hindi ko rin alam kung bakit. Pero basta ang alam ko lang malapit na mag-Pasko at totoo nga ang sabi nila na hindi masyadong ramdam ng isang Pinoy ang Pasko kung wala siya sa piling ng mahal niyang Pilipinas. Nakita ko na lang kanina sa monitor ng ano(ay basag, hindi ko pala alam 'yung tawag dun, basta 'yung touch screen na gamit pang-kuha ng order hehe) na December 23 na pala ngayon. Akala ko kasi talaga 22 palang. Tapos naisip ko, 24 na sa 'Pinas. Busy na ang mga kanya-kanyang bahay para mamayang Noche Buena...argggh. Kakamiss talaga ng todo bigay eh.<br />
<br />
Sa 'Pinas kasi, pag sinabing Pasko, Pasko talaga. Kahit saan ka lumingon, may ilaw na ayaw paawat sa pagkislap, at kahit saan ka lumingon, may mga bata sa kalsada na kahit ano mangyari, tuloy ang plano nilang mangaroling sa loob ng siyam na araw. (Ang official start kasi ng pangangaroling di ba ay 'pag nagsimula na din ang simbang gabi, kung mangaroling ka bago ang araw na 'yun, Congratulations kung may magbigay man sa'yo ng piso.)
<span class="fullpost">Totoo naman talaga na ang Pilipinas ang may pinakamasayang Pasko sa buong mundo. Masaya din naman dito kaso iba pa rin talaga pag nandun ka sa sarili mong bansa. Namimiss ko ang simbang gabi. Ngayon nagsisisi na ako sa mga araw noon na tinamad ako gumising ng maaga o kaya magbihis sa gabi para magsimba at kumpletuhin ang siyam na misa. Nakakamiss ang puto bumbong at bibingka. Nakakamiss ang mga parol. Nakakamiss ang mga kapitbahay na nagbibigayan ng handa sa noche buena. Nakakamiss ang kakaibang simoy ng hangin na tumatagos sa puso mo at nagbibigay ng biglaang gaan ng loob (o baka ako lang OA). Dito kasi pag tumagos sa puso ko 'yung hangin, baka may death certificate na ako ngayon. (OA kasi ang lameg.) Nakakamiss din ang mga kaibigan na nagsasabi na kasapi sila ng hindi mamatay-matay na grupo ng SMP (Samahan ng Malalamig ang Paa.. I mean Pasko). Nakakamiss din ang masabi sa sarili ko na kahit ako kasapi din pala 'nun (ahihihihi). </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">Namimiss ko ang Pinas kahit naman noon pa. Pero ngayong araw na to, sumobra ang pagkamiss ko. Sa mga panahon ding 'to naiisip ko na isang sakay lang ng bus ang pagitan dito at ng Pilipinas, kakayanin kahit ilang oras, makadama lang ng Pinoy Krismas (yeah).
Pero para sa'ken, masaya dapat ang bawat Pasko ng bawat taong nagcecelebrate nito. Isipin mo man na tadtad ka ng problema ngayon, hindi ka man pansin ng taong pinapantasya mo, break man kayo ngayon ng syuting mo, may sakit ka man ngayon, pasan mo man ang problema ng Pilipinas, hindi ka man nagtagumpay sa balak mong mag-diet (*speechless), at kahit anu pa mang hindi magandang nangyayari sa buhay mo sa araw ng Pasko, sana kahit ngayong Pasko man lang ma-appreciate mo ang buhay mo,at lahat ng aspeto nito. Simulan mo isipin 'yan bukas, tapos sa Dec. 26 isipin mo ulet.. ituloy mo hanggang sa 29, tapos sa January 2.. malay mo masarapan ka at magawa mo hanggang sa pagsapit ng New Year next year. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">Namimiss ko man ang 'Pinas, malayo man ako sa lahat ng taong naging parte ng buhay ko na nakagawian ko nang kasama mag-celebrate ng Pasko noon, masaya pa rin ako. Masaya ako na kasama ko ang pamilya ko. Masaya ako sa lahat ng biyaya, maliit man 'yun o maliit. Dumaan man ang buhay ko sa iba't-ibang klase ng problema, eto pa rin ako, buhay na buhay na magcecelebrate ng Pasko. At alam ko na ang nanay ko, nagvivideoke ngayon kasama sila God, party-party din. Kaya masasabi kong ang pamilya ko ang aking Meri Krismas. Kaya tara, inuman na! I mean, I mean.. I mean.. Hay.. Let's rock! Haha</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<br />
<span class="fullpost">Ikaw, sino ang iyong Meri Krismas? :)</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost"> -- </span><br />
<span class="fullpost"> Merry Christmas everyone!! Enjoy. :)
</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">(Photo credits: migs.wordpress.com)</span>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-58874343904271375182011-12-02T09:01:00.001+08:002011-12-02T10:58:45.841+08:00Freeze you! (Manigas Ka!)Nagmula sa bansang may temperaturang 25-30 degrees celsius araw-gabi, Pasko man o hindi, at lumipad patungo sa lugar ng mga yelo.. anong nakakatuwa dun?
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4UTxEB03lYoQ3kiHOq-2PGDn7wo3vmpsNhq1a_lutFtInmwhyphenhyphenp_yygJwKSrabdSoKtrZA7DiVGFg2AxFG415JkzenJkjgyeObuQOworSVM2Uehr35rBb_eR9DgR-kRw51I6haR_ljdKY/s1600/freezing_man.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4UTxEB03lYoQ3kiHOq-2PGDn7wo3vmpsNhq1a_lutFtInmwhyphenhyphenp_yygJwKSrabdSoKtrZA7DiVGFg2AxFG415JkzenJkjgyeObuQOworSVM2Uehr35rBb_eR9DgR-kRw51I6haR_ljdKY/s400/freezing_man.jpg" width="305" /></a></div>
Napa-blog ako kasi anlamig eh. Alam mo 'yun. -3 degrees celsius (ang haba naman, panu ba shortcut?) ngayon dito sa loob ng bahay namin. Busy lang talaga ko kakapanood sa Girl's Generation (Bi-Bring the boys out!) kaya mga dalawang oras pa bago ko narealize na nangangatog na pala 'yung wow legs ko sa lamig. Problema pa, sira daw 'yung heater sabi 'nung may-ari ng apartment. Para na rin 'yang sinabi na "Freeze you!" (Manigas kayu!)<br />
<br />
Winter na ngayon dito. At swerte na kung magpositive 1 ang temperature. Kapag sinasabi ko sa katrabaho kong puti na "So cold!" (with matching action), automatic sasabihin niya, "It's not actually cold Eych, it's not cold. Wait 'til its -60." Sasagutin ko na sana nang "Oh actually I'm just kidding. I feel so hot today, and I want to take my clothes off, wanna help me?" Para kasi sakanila, ang kahulugan ng malamig ay kapag -30^C pababa na ang temperature. Eh sa -15 pa nga lang pakiramdam ko nagyeyelo na atay ko, sa -60 pababa pa kaya?<br />
<br />
<span class="fullpost">'Pag tinitignan ko kung ilang "degrees" ba ngayon sa labas, tinitignan ko din kung ilan ang sa Pilipinas. At ang bansa kong mahal, consistent sa 26-30 degrees, samantalang dito, -3 na ata ang pinakamainit sa buong maghapon kaya naiisip ko lagi, sana mangutang ng kahit konting temperatura ang Canada sa 'Pinas, mag-positibo lang ang temperatura. O kaya magkaroon ng agreement sa pagitan ng dalawang bansa na ang isa ay magpapadala ng init ng araw, at snow naman ang ibibigay na kapalit ng isa at si Justin Bieber. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">Sa ngayon, balot ng yelo ang paligid. 'Nung una talagang inaabangan naming magkakapatid ang snow. Kaya kapag sinabi sa balita na mag-iisnow sa araw na 'yun, talagang nakatutok eh. Hehe. Tapos paggising namin 'nung isang sa umaga, nak ng kubeta! Anlameg! Tapos pagsilip namin sa bintana, kala ko nilipad na ng ipo-ipo 'yung bahay namin at binagsak kami sa Alaska. Ang kapal na ng snow sa labas at parang nasa ibang lugar talaga. Iba na ang itsura ng paligid kung ikukumpara sa Summer. Syempre tuwang tuwa ang mga batang Pinoy. Picture-picture. Pers taym eh. Ako talagang ang saya saya ko 'nung nag-snow kasi pakiramdam ko nasa Korea ako. Hehehe. Nakakatuwa kasi amputi puti ng snow at mukhang malinis, parang kung ilalagay 'yun sa halo-halo siguradong mabenta kasi ang ganda tignan. Kaso naasar na ko ng konti sa snow 'nung nadulas ako na una pwet..ansaket sy*t! Pero habang tinignan ko mula sa bintana ang pagbagsak ng snow, ewan pero parang gumagaan 'yung pakiramdam ko. 'Nung una akala ko sa umpisa lang 'yun, pero 'pag nakikita ko ng paulit-ulit, hindi pa rin nagbabago 'yung pakiramdam ko. Naiisip ko, "How something's so beautiful could fall from up above? Even if it might freeze me to death, my heart won't forget how beautiful it is." Pero ang totoo nagpapractice lang ako mag-english sa isip. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">Kapag nagpopost ako ng picture ko sa snow, expected na ang mga comment na "Wow! Isnow!", "Padala ka naman ng snow!". Sa mga kaibigan kong umaasa sa padala kong snow, wag kayo mag-alala kasi pinag-aaralan ko naman kung pano. Konting panahon na lang at mangyayari rin 'yun. Naisip ko na lang din ngayon na swerte ang Pilipinas sa pagiging tropikal na bansa nito. Kasi 'panu kung nagkaroon ng winter sa 'Pinas, 'pano na ang mga batang nagtitinda ng sampaguita? Edi nanigas na 'yung mga munti nilang katawan. 'Panu na rin ang kinabukasan ng mga topless tambay? 'Panu na ang mga pedicab drivers, pati na rin ng mga jeep at tricycle? 'Panu na ang mga barkada kong askals at pusakals? Ang creative talaga ni Lord.</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost"> --- </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">December. </span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
<span class="fullpost">Usapang pasko naman. At ayun nga, Christmas month. Unang Disyembre na wala sa sariling bansa. Nakakapanibago, wala kasing mga batang nangagaroling sa kalsada na ayaw paawat kahit expected na sa dalawampung bahay na kakantahan nila, isa lang ang magbibigay. Iba rin ang simoy ng hangin sa 'Pinas, dun kasi nakakainlove ang simoy ng hangin (yeah!) kaya masarap maglakad at mag-emo sa gabi. Malamig pero masarap damhin. Dito naman, malamig din, pero subukan mong damhin, ika'y unti-unting totodasin. Sa 'Pinas din kahit malayo pa ang New Year, marami nang nagpapaputok at nagtitinda ng paputok. 'Yung mga sari-sari store may kanya-kanyang version ng tinitindang watusi. Marami nang tiangge at marami na ring holdaper. Masayang nakakatuwa. Nakakamiss lang. (Komersyal ngayon 'yung station ID ng ABS-CBN na kinanta ni Maria Aragon.<i> "Da best ang Pasko ng Pilipinooo..."</i>.)</span><br />
<span class="fullpost"><br /></span><br />
--<br />
<br />
Kelangan ko na muna to itigil. Kaya pala wala na kong maisip, tumigil na sa pagfa-function ang utak ko..it's freezing! (sows, palusot pa. hehe)<br />
<br />
:))<br />
<br />
<br />Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-18989588277628641322011-09-10T14:40:00.001+08:002011-09-10T14:40:07.376+08:00Psst. Gusto Kita Maging Syota<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Dear Chikabebe, </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Kamusta na bhe? </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Alam mo na siguro ngayon na gusto kita maging syota.
Ang ganda ng ngiti mo sa'ken kanina. Nakakatunaw. Feeling ko ako na ang reyna ng mundo. At ikaw ang hari..asus. Ikaw na ata ang pinaka-astig na lalaking nakilala ko. Alam mo 'yun. Para kang 'yung mga leading man sa mga pinapanood kong koreanovela, hindi ka nga lang singkit pero okay na 'yun. Ang astig mo pa maglakad. Tapos 'yung mga mata mo..tae wala ko masabe. 'Wag mo lang subukan tignan ako sa mata baka malasing ako pare. Hinahanap hanap ka na ng mga mata ko araw-araw. Pakiss nga. Pero 'wag kang mag-alala kung iniisip mong 'yung panlabas na anyo mo lang ang gusto ko. Sabihin na nating ganun na nga. Pero hindi naman ganun katindi 'yun.
</span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiIzA3n-OQDZg0PE8nYm8ddRb9wtjEajNQ7S_CNqPRmTC_YZfCqC1LKpLVOat9qY5DpQSt8sdZCYx2eRqFAhi4BtVK_wX5LrRwaOZ3CFPwgkV0uarrdjQ8roCATqfh25JvBr4DIZU3qNA/s1600/polls_L.jpg_3636_701461.jpeg_poll_xlarge.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><img border="0" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiIzA3n-OQDZg0PE8nYm8ddRb9wtjEajNQ7S_CNqPRmTC_YZfCqC1LKpLVOat9qY5DpQSt8sdZCYx2eRqFAhi4BtVK_wX5LrRwaOZ3CFPwgkV0uarrdjQ8roCATqfh25JvBr4DIZU3qNA/s400/polls_L.jpg_3636_701461.jpeg_poll_xlarge.jpeg" width="292" /></span></i></a></div>
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Pero seryoso. Hindi ko alam kung anung meron sa'yo bakit gustong gusto kita. Hindi ka naman talaga masyadong gwapo, siguro hinahanap hanap ka lang talaga ng mga mata ko kaya gwapo tingin ko sa'yo. Nagising na lang ako kaninang umaga tapos sabi ko sa isip ko mukhang gusto kitang boyprenin. Kaso mukhang hindi naman ako 'yung tipo mo. Katulad ka din siguro ng ibang lalaki d'yan na may standards tulad ng legs na kumikinang-kinang. 'Yung legs ko kasi kasinlaki lang ng balakang. Siguro mahilig ka din sa mga sexy at nakakamatay ang kagandahan. Ganun din naman ako dati, binulutong lang ako. Gusto mo din siguro 'yung model ang dating. Eh nagmomodel lang ako 'pag kapatid ko lang ang nakatingin. In short, syempre tulad ng mga normal na lalaki, gusto mo rin 'yung mga mukhang anghel. Mukhang anghel din naman ako..sa puso ng mama ko. </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span class="fullpost">Pero seryoso. Gusto kita. Gusto kita sa simpleng dahilang gusto kita. Hindi mo man 'yun alam, pero gusto ko malaman mong gusto kita. Mula sa araw na 'to, marami na akong mga bagay na gustong gawin sa buhay na gusto ko ikaw ang kasabay. Gusto kong mabuhay sa mundong 'to na ikaw ang nasa tabi ko. Gusto kong kumain ng sushi na ikaw ang maghihiwalay ng chopsticks ko tapos tuturuan mo ko kung panu, kahit abutin tayo ng 3 months and 2 days. Gusto kong mamasyal tayo sa mall na holding hands habang kinukwento mo saken kung anung ulam mo kagabi at kung paano ka nalungkot kasi hindi mo ko nabigyan kahit konte. Gusto ko ako una mong kukwentuhan kapag pasado o bagsak ka sa quiz mo saulog school tapos kung sakaling bagsak ka man, gagawan na lang kita ng halo halo na gamit ang snow bilang yelo bilang pampalubag loob. Gusto ko itetext mo ko lagi tapos i love you ka maya't-maya..ay nako sarap. Tapos ano.. ahm. Gusto ko din i miss you ka ng i miss you saken kasi kada paglingon mo palayo saken, hindi mo na agad kaya..ay naman sh*t. Gusto ko din na kapag hindi ako makatulog sa gabi, tatawagan mo ko at kakantahan mo ko ng sweet hanggang sa makatulog ako..oww men. Gusto ko din ako ang nasa wallpaper mo. Naman. At palagi mong sasabihin saken na 'wag akong mag-alala, hinding hindi mo ko iiwan at ako na ang huling babaeng magiging ka-in a relationship mo sa facebook at palagi mo kong poprotektahan at lagi mo ko ililibre at lagi mong ipaparamdam saken na ang isang katulad ko, ay pinapahalagahan na parang isang mamahaling diamond na hindi mo maaaring basagin dahil yari ka boy. I mean, hinding hindi mo ko sasaktan kasi ganun mo ko kamahal. At wala ka ng ibang iisipin kundi ang kung paano mo ako mapapasaya. Yeah rock on talaga 'yun.</span></span></i><br />
<span class="fullpost" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><i><br /></i></span><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Iniisip ko pa lang 'yan, ang saya saya ko na. Paano pa kaya kung mangyari sa totoong buhay. Ang saya sanang isipin na sa pagdilat ng mata mo sa umaga, picture ko agad ang titignan mo. Ang saya din 'pag naiisip kita na naiisip mo ko 'pag dumadaan ka sa bilihan ng mga gamit na pambabae tapos iisipin mo bagay sa'ken 'yun. Masaya din pag naiisip kong makita mo palang pangalan ko sa inbox mo, anlakas na ng tibok ng puso mo. (wahaha) Ang sarap sanang isipin na kahit hindi ako ang tipo mong babae at kahit 'di ako ganun kaganda ng tulad ng mga babaeng pinapangarap mo, minahal mo pa rin ako ng totoong totoo. Sobrang saya 'nun kung sakali. Kung sakali. Kung. Sakali. </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> Pero syempre. Tanggap ko naman na hanggang kaibigan lang ako sa'yo. At kung sakali man na magkakagusto ka o may gusto ka na sa iba, matatanggap ko 'yun at susuportahan kita..dahil wala rin namang ibang importante saken kundi ang kung paano ka mapapasaya. (Pero sana naman kumikinang-kinang din legs nya) </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Hay. Antindi ng nagagawa ng ngiti mo saken nu? Kung anu-ano na agad naiisip ko. Panu kaya kung 'yang mga 'yan din ang naiisip mo sa mga oras na to? </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> Asa naman ako. </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> Lovelots, </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> Your Bh3bh3 ghUrL_99 </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> P.S.
xoxoxoxoxox</span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> ------------</span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">(Naghahanap ako ng matinong pic para sa blog na to (na hindi ko alam bakit ko to ginawa). Tinype ko, "future boyfriend" tapos yan ang unang unang lumabas. Tindi ng tadhana. Rock.)
photo credit: http://www.sodahead.com</span></i>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-75904467605550655442011-09-02T09:54:00.008+08:002011-09-02T11:25:20.001+08:00Kitakits sa Mcdo.. (See You See You at McDoooww)Ininterview kami ng mga kapatid ko kanina ng restaurant manager namin sa McDo. Evaluation. Dalawang buwan na pala kaming screw..este "crew members" sa isang banyagang kainan sa isang banyagang bansang may mga banyagang kostumer na kumakain ng mga banyagang pagkain at may mga banyagang sikmura. Dalawang bwan na pala. Walang anu-ano. Ambilis ng panahon. Sobra.<div>
<br /><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtjV0VBb4zrbAPAUA1whGa6P4cXLvAPE_HepXJ1GR0WeNb1myZc4cTpDlRcOEMJjJlT2x-eDS8nUZeB65UWFRqKBhIIdl2s8RaFZXzL5gGSY001f8d7VjpyV96gbghJ-44VDi0h_Ob_mo/s400/Creative-Ads-from-McDonalds-baby-ronald.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 313px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5647579368774708018" />Lahat naman ata talaga ng mga Pinoy, o kahit sinong galing sa ibang bansa na nag-mamigrate sa kahit saang bansa sa kanlurang bahagi ng mundo (kanluran nga ba ang tagalog ng west? hehe), kadalasan sumasabak na agad sa trabaho, mula sa mga anak na teenagers hanggang sa mga magulang na feeling teenagers. Normal na dito makakita ng mga ka-edad ko na nagtatrabaho kahit saan, kadalasan sa mga foodchain. Kapag kasi may trabaho ka dito, ika nga nila, mabibili mo lahat ng gusto mo. At syempre kailangan mo din ng mga bagong kaibigan na magiging kasama mo sa panibagong yugto ng buhay mo. Medyo iba nga lang kasi mga "workmates" ang tawag sa kanila, at hindi na "classmates." Imba rin dito, kinse anyos pa lang, malupet na magtrabaho, kala mo matandang bihasa na sobrang tagal na sa serbisyo. Nasa banyagang bansa ka, ganun talaga.Hindi tulad sa 'Pinas na kapag wala ka pang bente anyos at nagtatrabaho ka na, eh dapat ka ng sambahin dahil kumikita ka na ng sarili mong pera. Dito (sasabihin ko na nga, dito sa South Korea..ay este Canada) basta tumuntong ka sa banyagang bansa na tulad nito, at kung hindi naman kayo ganun kayaman talaga, magtrabaho ka..ilang oras lang, may Iphone 4 ka na. Rock on. Hahahaha. Joke lang.
<br />
<br />
<br /><span class="fullpost">Lagi ko ngang iniisip na hindi ko man lang naisip noon na sa ibang bansa pala ako unang magtatrabaho. Hindi ko naisip noon na mga forinjers pala ang mga unang makakatikim ng malupet kong serbisyo. (haha). Pero hindi ko rin naramdaman noon na nasa ibang bansa ako nagtatrabaho dahil na rin sa mas marami ang mga Pinoy na katrabaho namin kesa sa mga puti at itim. Nakakagulat lang 'nung una na andaming Pinoy na nagtatrabho sa McDo na pinapasukan namin, mula sa manager hanggang sa mga crew members. Kulang na nga lang maglagay ng bandila ng Pilipinas sa labas ng restaurant.
<br />
<br />Medyo kinakabahan ako 'nung una dahil nga sa iba ang mga pagkain na inooffer dito kesa sa 'Pinas. At masasabi ko na mas enjoy ang menu sa 'Pinas kesa dito. Bakit? wala kasing Coke Float dito. Ewan kung bakit. Kakaiba ang mga pangalan ng mga pagkain. Ang alam ko lang naman noon na binebenta sa McDo, yung Chicken Mcdo, McSpaghetti, Crispy Chicken Fillet (na 50pesos lang), 'yung malupet na Burger McDo, syempre hindi mawawala yung french fries, sundae at 'yun ngang Coke Float. Eh dito hindi ko kilala 'yung ibang menu. Tulad ng Angus Third Pounder (na hindi ko naman maunawaan kung ano ba ang Angus), Sausage and Egg Mcgriddle, BLT Bagel (hindi ko rin alam ano ba ang BLT, baka Bagong LuTo), McDouble, Tuscan Salad, Chicken BLT Baguette (na ewan kung anung basa dun, baka jejemon na "bagets") at kung ano ano pa na sabi ko 'nung una "Taragis 'yan, ano to??". Wala man lang spaghetti. Walang manok. Walang kanin. Walang burger steak. Walang Coke float. Pero infairness andun pa rin 'yung Hot Fudge (Chocolate) Sundae na paborito ko. Parehong lasa. Pero mas masarap ang fries sa Pinas..may halong sabaw. Cooking oil soup..hays. Nakakamiss.
<br />
<br />Syempre bilang isang crew member na naka-assign sa window, ('yung cashier o counter)kelangan alerto ka at palabati at friendly daw at syempre dapat medyo spokening dollar ka. Infairness karamihan sa mga puti ay mababait. Meron din namang madaling magalit, nakakapang-insulto at sobrang sungit pero okay lang dahil madali naman silang murahin sa isip (pero syempre joke lang yun heheheh). At dahil karamihan sa kanila eh friendly naman, mahahawa ka na din ng pagiging friendly nila. Minsan nga lang ambilis bilis nila magsalita, at ang masasagot mo na lang sakanila, "Really?".
<br />
<br />May mga kakaiba din silang mga terms sa mga pagkain nila. Tulad ng "Bacon and Egger". Sa isip ko 'nun, ano yun? Bacon at taga-itlog? 'Yun pala, egger ang tawag nila sa itlog. Minsan din hindi maiiwasan matapat sa mga kakaibang trip ng mga customer. Matatawa ka na lang sa isip, Tulad ng mga 'to:
<br />
<br /></span><span class="fullpost">"I want a Bacon and Egg Bagel with no Bacon."
<br />"Can I get a Supreme Chicken Sandwich with Grilled Chicken but no meat?"
<br />"Egg McMuffin Meal please. And can I upsize my meal with two hashbrowns and small orange juice?"
<br />"Chocolate sundae please but with no chocolate fudge. Thanks."
<br />"I'll get a Large decaf coffee with 10 sugar and 7 cream."
<br />"Large Iced Coffee please, no ice."
<br />
<br />At minsan din naman, hindi ka rin makakaiwas sa malabong customer.
<br />
<br />Scene 1:
<br />Ako: It's $56.34 in total. Are you eating here?
<br />Customer: Yes, my cheeseburgers should be plain.
<br />
<br />Scene 2:
<br />Customer: Hi. I'll get a double cheeseburger with no pickles and a large diet coke.
<br />Ako: Ok. Anything else ma'am?
<br />Customer: Yes I'm eating here.
<br />
<br />Scene 3:
<br />Ako: Do you need butter for your muffin, Sir?
<br />Customer: No, no. It's to take out and I will need a bag. Thanks.
<br />
<br />Scene 4: (tuwang-tuwa ako..may singkit, baka korean.)
<br />Ako: okay ma'am your total is $3.14.
<br />Customer: (busy sa pagkuha ng pera sa wallet)
<br />Ako: are you a korean?
<br />customer: yes i have 14 cents.
<br />Ako: (sa isip) ewan ko sayu.
<br />
<br />Scene 5: (pinaka-asar)
<br />Ako: Blueberry muffin Sir and two black small coffees?
<br />Customer: Yes please.
<br />Ako: Okay, two small black coffees, right? (inulit ko, kasi mag-isa lang naman siya, panigurado lang.)
<br />Customer: Yes yes.
<br />Ako: Okay, your total is $2.71, please.
<br />Customer: (inabot 'yung bayad, parang nagdududa bakit yun ang total niya.)
<br />Ako: (kukuha na ng kape)
<br />Customer: Oh excuse me, how come my total si $2.71?
<br />Ako: You've ordered a blueberry muffin and two small black coffees, right?
<br />Customer: What? I just said one. I'll talk to your manager. You don't know what you are doing.
<br />Ako:(Sa isip, ano to? Lokohan?) Okay Sir, sorry about that.
<br />(nakakaasar talaga to. hindi ko makakalimutan. haha. tsk)
<br />
<br />Scene 6: (pinoy)
<br />Ako: Ate ano pong size ng french fries niyo?
<br />Customer: Pambabae, Miss. (akala niya tinatanung ko kung pambabae o panlalake yung laruan ng happy meal niya, hanggang ngayon pinagiisipan ko kung magkatunog ba yung french fries at happy meal)
<br />Ako: (sa isip, oo na lang) Dito po kakainin?
<br />Customer: Pwede dun sa mga lamesa dun?
<br />(ewan kung joke ba yun, mukhang hindi)
<br />
<br />
<br />Oh di ba. Anlabo. Pero nagiging parte na lang sila ng mga nakakatuwang karanasan ko bilang isang simpleng crew member.'Nung una inaamin ko, ayoko sa ganung trabaho. Bukod sa nakakalito nung una 'yung paggamit ng monitor na touch screen, hindi pa ako ganun kakomportable na humarap sa mga puti. Hindi ako sanay na makipag-englishan. Pero sa paglipas ng panahon, dumadami ang mga kakilala, dumadami ang mga kostumer na napagsisilbihan, dumadami ang oras sa trabaho, at sa tulong na rin ng malupet na dasal bago magsimula ang isa na namang baging shift sa isang araw, unti-unti ko na 'tong naenjoy at nakatulong din saken na matuklasan ang mga bagay-bagay sa sarili ko na akala ko hindi ko kaya, kaya naman pala. At kung anu 'yun..secret. Haha. Tinanong nga ko kanina ng manager namin, "How would you describe your work here at McD's"? ang nasagot ko lang, "I never enjoyed it at first..but as time goes by, I've never expected it to be that great." Nabigla ako sa sagot ko..kasi nakapag-english nalang ako bigla ng ganun ganun na lang. Hahahaha.
<br />
<br />Hindi ko alam kung hanggang kelan pa kami magiging crew members ng mga kapatid ko..siguro 'yung iba din naman sa mga katrabaho ko, 'yun din ang nasa isip. Magkaroon man kami ng ibang trabaho pagkatapos nito, hinding hindi ko makakalimutan na minsan sa buhay ko..nakatagpo ako ng malabong koreano. Ay este, hindi ko makakalimutan kung paano ako nagkaroon ng kumpiyansa sa sarili ko na dadalhin ko kahit saan man ako mapadpad.. Rock on.
<br />
<br />Pero bakit kaya walang Jollibee dito? Makapagtayo nga bukas.
<br /></span></div><div><span class="fullpost">
<br /></span></div><div><span class="fullpost">
<br /></span></div><div><span class="fullpost">(photo credit: www.boredpanda.com)</span></div><div></div><div></div><div></div>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-43545792551798822452011-08-20T22:30:00.000+08:002011-08-20T22:45:20.951+08:00Dear Kuya Karl<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5SQo6zWhtxB6wtszds_bUvY1zsbDjJBTKcGCSm-0xeC8AjASPt_5X62I3M4eKO69M3irrm1E7yy_bbdvbAgi-PDY16q_PSbGeAi19NPtJhGXFs6pWL4kAdolQ8iP0DniksNnKFsK6kRQ/s1600/tumblr_lfwaoloWu41qawwmc.png"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 134px; height: 160px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5SQo6zWhtxB6wtszds_bUvY1zsbDjJBTKcGCSm-0xeC8AjASPt_5X62I3M4eKO69M3irrm1E7yy_bbdvbAgi-PDY16q_PSbGeAi19NPtJhGXFs6pWL4kAdolQ8iP0DniksNnKFsK6kRQ/s320/tumblr_lfwaoloWu41qawwmc.png" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642947537043170290" /></a>
<br />Ito ang istorya ng buhay,pagibig,shit na mga bagay,karanasan ng isang tao,kalokohan ng bida
<br />
<br />
<br />
<br />DEAR KUYA KARL,
<br />
<br />
<br />ganito po kasi yon. ikukuwento ko po ha. pero sana wag mo na lang ipagkalat, ayokong mabuking. so itago mo na lang ako sa pangalang Marcelino Sanchez tiga quezon city po ako pero hindi po ibig sabihin eh artista ako kahit na minsan eh madalas pagkamalan bale may mahal kasi ako. oo, mahal. hindi crush, hindi infatuation at higit sa lahat hindi libog tong nararamdaman ko, mahal ko sya “mahal”. mabait sya at maganda at talentado ang problema lamang po kuya karl, may boyfriend na siya.maghihintay pa ba ako?ng sabin nating mga limang taon?kung si Imelda papin nga ay isang lingo lang ang tinagal ng pagibig anu pa kaya yung halos 1825 na araw na hihintayin ko?pero gusto ko sanang hintayin ang kanilang paghihiwalay ng landas ngunit para lang akong naghihintay na umamin si manny pacquiao na siya'y isang bakla. oo, kuya karl. malabo atang mangyari yon , malabo talaga diba, ang alin? yun nga yung paghihiwalay nila. ayun na nga. nahihirapan po ako. nasasaktan. huhuhu. gusto ko po sanang malaman kung totoo bang may manhid na tao?totoo bang may matigas na puso? at kung hanggang kelan ko po makakayang maghintay ?ilang taon na po akong nagpaparamdam ilang valentines na ang nagdaan ,ilang flowers na ang nalanta kakabigay ko sa kanya ,ilang calories na din ang nadagdag sa kanya kakakain nya ng chocolate na binibigay ko ,at kakaulit ulit ko ng i love you sa kanya hanggang sa panaginip ko yan na ang nababanggit ko.iaasa ko na lang ba sa flames? Sa guhit sa aking mga palad, sa fengshui, sa horoscope,sa compatibility ng aming zodiac signs o sa mga bitwin sa kalangitan,sa kabullshitang hula ni madam auring.o baka naman kaylangan ko ng bumili ng gayuma sa quiapo
<br />
<br /> hindi ko na alam ang gagawin ko susuko na ba ako o habang buhay na lang ako magmumukang gago
<br />
<br />*insert luha*
<br />
<br />anu po ba ang dapat kong gawin?
<br />
<br /> NAGMAMAHAL,
<br />
<br /> MARCELINO SANCHEZ<span class="fullpost">
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />DEAR MARCELINO SANCHEZ,
<br />
<br />
<br />napakahirap talagang umibig ,makakaranas ka ng problemang mas kumpliakdo pa sa problema ng globalwarming,problemang hindi nadadaan sa maboteng usapan,at higit sa lahat problemang hindi kayang soulusyonan ng shiftsolved ng es-calculator darating at darating sa punto ng buhay mo na may makikilala kang babaeng ituturing mong prinsesa,ituturing mong mundo at ituturing mong sariling bersyon ng langit at saya normal lang yan na nagmamahal ka hindi mo rin masisisi ang puso mo na matalisod ng pagibig kasi wala naman itong mata. walang mata para makaiwas sa palaso ni stupid cupid.. walang mata ang puso mo para makita ang mga imperfections nya. at walang mata para makitang may mahal na syang iba.hindi ko alam kung bakit minsan parang synonyms ng mga salitang “tanga” ang salitang “nagmamahal”
<br />
<br />yung sa tanong mo kung may matigas bang puso WALA ,sabi nga eh.. wala naman talagang matigas na puso ,ang matigas lang talaga ay ang ulo ng mga nagmamahal na hindi nila kayang initindihin at tanggapin na hindi naman talaga sila kayang mahalin. may mga bagay na constant na talaga kahit anung tumbling mo hindi mo na mababago,parang parallel lines na kahit hanggang saan mo man iextend hinding hindi magiintersect umiyak ka man ng dugo o ng gasolina dyan ,kumonsulta ka man kay belo , or kung kahit gaano ka man kaperpekto sa tingin mo ,kung hindi kayo ,hindi kayo ,kasi minsan yung mga imperfections ang minamahal natin sa isang tao kahit kasing gwapo ka man ni fernando jose o magkapareho kayo ng hulma ng maskels ni Arnold Swa$%^&neger wala kang magagawa kung hindi ka nya mahal tandaan mo kelan man hindi magiging baka ang kalabaw ,at kalabaw naman ang baka
<br />yun isang tanung mo eh kung hanggang kelan ka maghihintay kaw ang nakakaalam nyan kung hanggang kelan mo kakayanin ,ikaw ang nasasaktan ikaw ang nakakadama ikaw ang makakasagot nyan wag mong iaasa sa sulat na ito o sa desisyon ng isang tao kung hanggang kelan mo kayang magmahal ay magsakripisyo at pagdumating ang point na talagang hindi mo na kaya, mas mabuti nang sumuko hanggat may natitira ka pang respeto sa sarili mo..you've got to save yourself..*keep this in mind- you’ll be able to find a new love but never another self.*
<br /> love is blind. bulag ito at walang paningin. love is blind. bulag ito at walang paningin. at oo, paulitulit ako,paulitulit ako. so ayun nga. kung minsan ang pagibig ay parang isang traydor na sakit. hindi mo namamalayan bigla ka na lang manghihina at masasaktan. mayron ka na palang malubhang karamdaman. pero hindi sagot ang biogesic o alaxan fr sa nananakit mong damdamin.
<br /> for the meantime, pwede mong libangin ang sarili mo sa ibang mga bagay. pwede kang mag-aral na magluto ng biko o kaya mag-cross stitch ka ng kasing laki ng carpet nyo sa sala kahit ano. wag mong sayangin ang buhay mo dahil lang sa bigong pagibig. marami kang magagawang kapaki-pakinabang
<br />maniwala ka sakin, masarap ang biko. sinasabi ko lang sayo. at oo, pinipilit kita. pag nagawa mo yun, sagot ko na ang bilao, maglalako tayo. Mmmkay?
<br /> NAGMAMAHAL, KUYA KARL (insertsmile)
<br />
<br />
<br />karlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-19866342630016097182011-08-15T21:49:00.005+08:002011-08-15T22:18:43.125+08:00AUTOMATIC NA NGITI
<br />
<br />Yung iniisip mo pa lang kahit hindi mo pa nakikita pero napapangiti ka na ,yung kahit hindi ka nya nahahawakan pero nakikiliti ka, siya yung klase ng halo-halo na kahit hindi mo pa alam yung sahog alam mo nang special.
<br />
<br />Yung automatic na ngiti pag nagiggising ako sa hating gabi,yung kahit walang nakakatawa,yung kahit walang pinagttripan ang tropa,yung kahit walang joke si vice ganda,yung automatic na ngiti kahit hindi pa ko nagtotoothbrush sa umaga,yung kahit hindi ako nagpapacute,at kahit hindi nakaharap sa kamera
<br />
<br />yung mga automatic na ngiti na yun walang ibang dahilan yun kundi IKAW.........
<br />
<br />OO WALANG IBA KUNDI IKAW....<3
<br />
<br />para sa mga ngiti at maharot na pagtibok ng aking puso --salamat
<br />
<br />
<br />
<br />-karlkarlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-46011506248804081022011-08-15T21:49:00.004+08:002011-08-15T22:17:38.645+08:00AUTOMATIC NA NGITI
<br />
<br />Yung iniisip mo pa lang kahit hindi mo pa nakikita pero napapangiti ka na ,yung kahit hindi ka nya nahahawakan pero nakikiliti ka, siya yung klase ng halo-halo na kahit hindi mo pa alam yung sahog alam mo nang special.
<br />
<br />Yung automatic na ngiti pag nagiggising ako sa hating gabi,yung kahit walang nakakatawa,yung kahit walang pinagttripan ang tropa,yung kahit walang joke si vice ganda,yung automatic na ngiti kahit hindi pa ko nagtotoothbrush sa umaga,yung kahit hindi ako nagpapacute,at kahit hindi nakaharap sa kamera
<br />
<br />yung mga automatic na ngiti na yun walang ibang dahilan yun kundi IKAW.........
<br />
<br />OO WALANG IBA KUNDI IKAW....<3
<br />
<br />para sa mga ngiti at maharot na pagtibok ng aking puso salamat
<br />
<br />
<br />
<br />-karlkarlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-87172048950694336932011-08-15T21:49:00.003+08:002011-08-15T22:16:45.879+08:00AUTOMATIC NA NGITI
<br />
<br />Yung iniisip mo pa lang kahit hindi mo pa nakikita pero napapangiti ka na ,yung kahit hindi ka nya nahahawakan pero nakikiliti ka, siya yung klase ng halo-halo na kahit hindi mo pa alam yung sahog alam mo nang special.
<br />
<br />Yung automatic na ngiti pag nagiggising ako sa hating gabi,yung kahit walang nakakatawa,yung kahit walang pinagttripan ang tropa,yung kahit walang joke si vice ganda,yung automatic na ngiti kahit hindi pa ko nagtotoothbrush sa umaga,yung kahit hindi ako nagpapacute,at kahit hindi nakaharap sa kamera
<br />
<br />yung mga automatic na ngiti na yun walang ibang dahilan yun kundi IKAW.........
<br />
<br />OO WALANG IBA KUNDI IKAW....<3
<br />
<br />
<br />
<br />-karlkarlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-53772096060665441842011-08-15T21:49:00.001+08:002011-08-15T22:13:14.205+08:00AUTOMATIC NA NGITIYung iniisip mo pa lang kahit hindi mo pa nakikita pero napapangiti ka na ,yung kahit hindi ka nya nahahawakan pero nakikiliti ka, siya yung klase ng halo-halo na kahit hindi mo pa alam yung sahog alam mo nang special.
<br />
<br />Yung automatic na ngiti pag nagiggising ako sa hating gabi,yung kahit walang nakakatawa,yung kahit walang pinagttripan ang tropa,yung kahit walang joke si vice ganda,yung automatic na ngiti kahit hindi pa ko nagtotoothbrush sa umaga,yung kahit hindi ako nagpapacute,at kahit hindi nakaharap sa kamera
<br />
<br />yung mga automatic na ngiti na yun walang ibang dahilan yun kundi IKAW.........
<br />
<br />OO WALANG IBA KUNDI IKAW....<3
<br />
<br />
<br />
<br />-karlkarlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-13278909320438100752011-08-04T21:34:00.004+08:002011-08-04T21:42:18.579+08:00something bout layf<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgarhZQIyTHOwrUPocZKvho57oi3tJFoAb6LsXADgLd9Kx-933Y-2cuJYwr_BJMzlI0UD0dWJHEeD07wS9deQsLZg8Lr_P2nX-FJqz4TVX4Z881R2omF_NA4oT_VpbYHVobhjAhTwqKRyE/s1600/270351_211250478910565_188204531215160_557388_1168094_n.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgarhZQIyTHOwrUPocZKvho57oi3tJFoAb6LsXADgLd9Kx-933Y-2cuJYwr_BJMzlI0UD0dWJHEeD07wS9deQsLZg8Lr_P2nX-FJqz4TVX4Z881R2omF_NA4oT_VpbYHVobhjAhTwqKRyE/s320/270351_211250478910565_188204531215160_557388_1168094_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636995588231924034" /></a><br />yung tipikal na umaga ko nung 90’s na gigising ako para magabang ng dadaang taho kukuha pa ko ng sarili kong baso ,syempre yung mas malaki.hanggang ngayon buhay pa din yung baso ko na yun,kaso kadalasan redhorse na ang laman at yung tahong mukhang suka napalitan ng likidong nagpapasuka sakin paminsan minsan.tapos tatambay sa harap ng TV para makibonding sa mga barkada ko tuwing umaga sina ugat-puno, agatom,makipagtalkshitan kina B1 at B2, makipag bangbang at bushing bushing sa mga kastila kasama ang mga bayani, at makinig sa kwento ng hiraya manawari. habang nagluluto si mama ang sarap ng buhay dati walang problema sa math wala kong paki kung paano ko papalabasin si X ,Y ,Z at kahit na anung varriable,wala kong paki kung laganap na ba ang korapsyon sa bansa,kung sino ba si bin laden, kung umaapaw na ba ang dam at marikina river, hindi ko na hinihintay pang magsignal number 4 bago kami mawalan ng pasok,kung may kakainin ba kami bukas,sa isang linggo o sa isang buwan,kung may pambayad na ba kami sa kuryente at madami pang iba.oo promise marami pa talgang iba hindi ako nagbibiro.<br /><br /> ngayon pag gising ko pa lang iisipin ko na agad kung may babaunin ba ko hahaha,yung hassle na traffic sa edsa, yung exams na kung minsan parang diyos lang at yung prof ko ang may alam ng sagot,yung paglago ng pimples ko at yung kumplikadong lovelife ko na puno ng katanungan na kahit i shiftsolve ko hindi ko makuha ang sagot kung mahal din ba nya ako <br /><br />reality of life nga naman nung bata ako ang dami kong oras but limited yung capabilities ko..paedad ka ng pa edad,lumalawak yung mga capabilities mo pero umiikli yung time mo.dumadami ang kaibigang dadamay sayo pero mas nagiging kumplikado naman ang mga problema.wala naman talagang perfect moment sa buhay ng tao.yung mga taong walang diyos lang ang hindi nakakaranas ng problema<br /><br />well that’s life sabayan na lang kapit lang !! oh ito sayo! ,,/,,karlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-20948219779101785732011-08-02T12:02:00.004+08:002011-08-02T12:54:21.708+08:00only in the Philippines<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYs15mniV9EoN6gVMBBPNwANbuuTdjWja1QwBTwqQCI0Um35eXRMgwNC1XIAMC5XeCXjusNU3bdoiU25_HZHVElhYYqG6VnEE6NDo1JcBaWGFtxTOjI4Wj3KtY5E-YkuO1BRInR9KFXUQ/s1600/baha.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 224px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYs15mniV9EoN6gVMBBPNwANbuuTdjWja1QwBTwqQCI0Um35eXRMgwNC1XIAMC5XeCXjusNU3bdoiU25_HZHVElhYYqG6VnEE6NDo1JcBaWGFtxTOjI4Wj3KtY5E-YkuO1BRInR9KFXUQ/s320/baha.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636116624816601394" /></a><br />dito lang sa pilipinas mahirap kumuha ng candid shot sa mga kalsada kung hindi ka naman ganun ka batikang photographer lalo na sa maynila habang umuulan yung tipong pang emo mode ang subject mo yung parang melo-dramatic ang tema na pang musicvideo tungkol sa pagibig na magttrend pag nagtwitpick ka,kasi pag click mo at pagtingin mo sa camera mo hindi lang yung perfect raindrops at relaxing ambiance yung makukuhanan mo kasama pati yung kulay milo na baha,yung naghahabulang mga daga na halos singlaki na ng pusa,yung nagtatampisaw na mga bata,may inaanud na diaper may palaman pa ah nagdebut na ata yung dating may ari ng diaper na yun hindi pa rin nailalagay sa tamang lagayan,at pag minalasmalas ka pa hahablutin pa ng snatcher yung camera mo pangit na nga ng kuha mo, nakuhanan ka pa camera<br /><br />maganda sigurong kumuha sa mga kalsada sa maynila pagumuulan pag ang subject mo ay *KAHIRAPAN<br />*KORAPSYON<br />*END OF THE WORLD hahahakarlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-65546863880664772572011-06-23T13:59:00.006+08:002011-06-23T14:06:05.955+08:00The Erplane Eggzperience: Goodbye Philippines (Hirap talaga mag-title hahahahah)10:29 pm. Saskatoon, Saskatchewan, Canada time. Maliwanag pa rin. Nakakaano. Hahahahahaha.<br /><br />8 days na kami dito sa Canada. Bawat araw may mga bagay na nalalaman, may mga bagay din naman na kinakasanayan na lang. Tsk. Dami pang sinasabi. Magkukwento na lang ako para masaya. Hehehehe.<br /><br />June 14, 2011. Ang araw ng pag-alis sa Lupang Hinirang. Excited at malungkot ako 'nung araw na 'yun. Malungkot din dahil maraming maiiwan dito, gaya ng mga kamag-anak at mabubuting kaibigan, at pati 'yung ibang damit at gamit ko na no choice kundi iwanan dahil mag-oover baggage na kami. Excited dahil makakapasok na ako sa loob ng airport at makakasakay na sa eroplano. Nung mga oras bago kami sumakay ng eroplano, super GM (group message sa text) pa rin ako, ewan. Mahilig talaga ko mag-GM pero hindi ko mahilig makipagtext ng tuloy tuloy. Hehe. Nag-ji-gm ako kasi medyo kinakabahan ako at marami akong tanong sa isip na "ano na kaya ang sunod na mangyayari pagkatapos neto?'...nag-ji-gm na lang ako para mabaling sa iba ang atensyon ko. Sa airport okay naman, wala masyadong kakaiba. Para ka lang nasa terminal ng Victory Liner na de-aircon. Ang mamahal nga lang ng pagkain, palibhasa nasa "airport" kasi. Tunog bigatin ang mga tao. 'Yung coke-in-can, 50pesos isa. Hindi nakakatuwa. Tapos ayun. Ilang sandali na lang, hello na sa mga filght stewardess ng Philippine Airlines..naks!<br /><br />"Flight PR 106 now ready for..."<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS9i-V7ZDZweSdF-FIgcjEm9ZLzyrlz8AmNNxuughOyCQdpfYp9Pquv2rTIQeeL8hNoiEmvXQa5YI6qLKetSd5Fz-c-wML7Xx4ElsarxdCDgkf-8HUvb9J3sD0JPun9vHGenqRhutCzEg/s1600/259319_1938524914290_1577411104_1923337_2592451_o.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS9i-V7ZDZweSdF-FIgcjEm9ZLzyrlz8AmNNxuughOyCQdpfYp9Pquv2rTIQeeL8hNoiEmvXQa5YI6qLKetSd5Fz-c-wML7Xx4ElsarxdCDgkf-8HUvb9J3sD0JPun9vHGenqRhutCzEg/s400/259319_1938524914290_1577411104_1923337_2592451_o.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5621291079211399234" /></a><br /><br /><span class="fullpost">For boarding ata. Hindi ko matandaan sinabi 'nung nag-aannounce basta 'nung pagkarinig namin 'nyan, hindi ko maipaliwanag yung pakiramdam na eto na...sasakay na kami ng eroplano, ang pangarap ng kapatid ko na pangarap ko din naman konti pero masa pangarap ko matuto magdrive...ng eroplano. Tapos ayan na...nung nakita ko na 'yung flight attendant na kulay pink ang lipstick na nagwewelcome samen, at habang nagsisimula na kami umapak sa loob ng eroplano ('yung Kelen na bus 'yung naisip ko agad nun, ewan kung bakit), parang naririnig ko 'yung Doobidoo slow version sa utak ko. Iba ang pakiramdam..da best! OA! Hahahaha. Ang astig kasi talaga sa loob ng eroplano, ang laki laki, daming upuan tapos parang pangmayaman na ewan. Ang layo pa ng nilakad namin bago makarating sa upuan dahil medyo nasa bandang likod pala kami. Magkatabi kami ng kapatid kong bunso, 'yung kuya ko naman sa likod lang namin. Para kaming tanga ng kapatid ko, tawa kami ng tawa sa tuwa. Hahahaha. Tapos nagtetext pa rin ako nun kahit bawal na, last GM na eh.. hahahah. Then sabi lilipad na daw..take off ata tawag dun. Kinakabahan talaga ko kasi takot ako sa matataas. Kapit kamay pa kami ng kapatid ko, para kaming mga tanga ulet. Hahahaha! Tapos nagsimula nang umandar 'yung eroplano, feel na feel ko na eh..tapos biglang huminto. Nag-CR ata yung piloto, o kaya may tumawid na pusa, ewan. Tapos umandar ulet, feel na feel ko na naman...tapos unti unting lumipad..lumipad nang lumipad hanggang sa unti-unti nang lumiliit ang lahat ng bagay sa Pilipinas..unti-unti nang hinahanda ang utak ko sa katotohanan na kalahati (o kaya 3/4) ng buhay ko ay maiiwan na..mga kaibigan, mga bagay na nakagawian, ang "ako", ang sarili ko...lahat 'yun iiwanan na kapalit nang "mas" magandang buhay sa ibayong dagat.. Maya-maya nasa ibabaw na kami ng mga ulap..hanggang makalabas ng bansa..paalam Pilipinas..<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5mUjr3ZLaS9wp2rg7em6QHOGsHPrK01Q1H9HqKaJZnoAVcGMIm0vD4qyt8jTokQzfVgmVqqWhO6SUZRpkMZ0VLC_lQNyq_nnQprK7nuXO8I7C8a1jwK714Q5AQKocdwOQXg2ZhDhpTpw/s1600/257482_1938536874589_1577411104_1923363_2322186_o.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5mUjr3ZLaS9wp2rg7em6QHOGsHPrK01Q1H9HqKaJZnoAVcGMIm0vD4qyt8jTokQzfVgmVqqWhO6SUZRpkMZ0VLC_lQNyq_nnQprK7nuXO8I7C8a1jwK714Q5AQKocdwOQXg2ZhDhpTpw/s400/257482_1938536874589_1577411104_1923363_2322186_o.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5621291697786699538" /></a><br /><br />Pero infairness ang saya sa eroplano. Wahahaha. Maya't-maya kami nagtitinginan ng kapatid ko tapos tatawa na naman kami tapos sasabihin na naman niya, "nasa eroplano tayo ate, hindi pa rin ako makapaniwala". Siguro mga 14 times niya sinabi 'yun..at 14 times din ako sumagot ng ngiti. Hehehe. Akala ko 'nung una sa buong oras ng byahe namin na 12 hours, nakabukas lang 'yung bintana at makikita ko kahit paano kung baka nasa Korea na kami. Pero hindi. Makalipas ang isang oras, lumapit na 'yung filght attendant para ipababa 'yung shade ng bintana. Pero hindi naman ako nalungkot ng lubusan, namigay sila ng headset tapos natuwa ako dahil may isang station sa radyo ng eroplano na puro K-pop! Ang saya saya ko talaga. Haha. Kaso nabagot din ako, natulog na lang ako. Tapos pasimple kong binubuksan 'yung shade ng bintana para silipin kung totoo ngang nasa Japan na kami ayon sa "electronic" na mapa. Kaso binaba ko din agad. Mamamatay ako sa sikat ng araw. Haha. Tsk. Tapos natulog na lang ulet ako. Tapos sinubukan ko ulet buksan 'yung sa bintana, gabi naman. Wala ring makita. Tulog ulet. Pero buti na lang oras na ng bigayan ng pagkain. Nakakatuwa dahil kala ko isang bote ng C2 at cupcake lang ang ibibigay, 'yun kasi nabasa ko sa forum sa internet kaya 'yun talaga ang ineexpect ko. Pero ang saya pala. Andaming pagkain! Kaya naman 'yung kapatid ko buong puso niya akong ginising dahil may pagkain daw. Hahahaha.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1KZgAL22p5hCdEMyH8_m7mYdN9poFDLyCV8v3YAShHf7i9t-_JGuyEYf0mEGeSUGUKHRTzPxzcQnTpszmZFZrLoUXRAC7aB4ZJCqID3RIt3TJhhM_lW0T2FyPEgcevo6U2zbihUYnE6w/s1600/258634_1938536394577_1577411104_1923359_6440774_o.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1KZgAL22p5hCdEMyH8_m7mYdN9poFDLyCV8v3YAShHf7i9t-_JGuyEYf0mEGeSUGUKHRTzPxzcQnTpszmZFZrLoUXRAC7aB4ZJCqID3RIt3TJhhM_lW0T2FyPEgcevo6U2zbihUYnE6w/s400/258634_1938536394577_1577411104_1923359_6440774_o.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5621291979630957202" /></a><br /><br />Oh di ba andaming pagkain. Tinago ko sa bag 'yung cupcake, isang coke in can at iba pang pagkain na pwedeng i-bag, just in case magutom kami sa airport ng Vancouver kung saan kami unang bababa. Hahaha. Baka kasi OA sa mahal ang mga pagkain dun, hindi pa man din napapalitan ng canadian dollars 'yung dala naming pera. Sobrang tagal ng byahe na dinadaan na lang sa pagtulog, pagmuni-muni, pakikinig ng k-pop at pag-CR bilang pamatay oras. Pero nagtataka talaga ko kung anong lipstick 'yung gamit ng mga flight attendant at kahit anong oras super fresh pa rin ang mga labi nila. Kahit walang tulog, super fresh pa rin sila.<br /><br />Tapos maya-maya, nakita ko sa electronic na mapa na malapit na kami sa Vancouver, binawi na din ang mga headsets 30 minutes bago bumaba ang eroplano. Then ayan...nakababa na ang eroplano...mga balbon na malalaking lalaking mapuputi na ang nakikita kong tauhan sa eroplano..eto na..nasa Canada na kami. Tumugtog ang Voltes Five sa utak ko. Tentenentenen tenten. Hehehehehe.<br /><br />Masyado ata kaming namangha na nasa Canada na kami at nakalimutan naming ihanda ang mga passport. Pero nailabas din naman namin agad. Kung sa airport sa Pinas, maraming tao, dun naman sa Vancouver, meron lang ilang piraso. Hinanap namin 'yung New Immigrants division kung saan kami iinterviewhin ng mga officer, mga Canadian na 'yun, basag. Pero buti yes or no lang ang sagot. Konting question and answer portion then we're done. Kuhaan na ng bagahe na ilang oras na palang paikot-ikot sa luggae carousel ng airport. Kami lang pala ang may mga kakaibang bagahe dun, 'yung super laking maleta at mga kahon na binalot ng packaging tape na may pangalan at may nakalagay pang-"FRAGILE." Pinagtitinginan kami ng mga Canadian sa mga dala naming madaming bagahe dahil karamihan sa kanila, paisa-isang maleta lang. Hehehehe. Then nag-CR muna kami. "Washroom" pala ang tawag nila sa mga CR. Dito ko natuklasan na ang titindi pala ng mga inidoro ng Canada, matatapang, hinamon ko nga ng away. Grabe naman kasi 'yung flash, sobrang lakas, kala mo lalamunin ka ng buo kaya dapat ingatan mo pwet mo. Hehehe. Nakakapanibago lang din dahil puro Canadians na ang mga nakikita namin, 'yung mga Pinoy wala masyado, paisa-isa lang. Kami na ngayon ang foreigner sa paningin ng mga puti. Hahahahaha.<br /><br />Tapos hinanap na namin 'yung sunod na pupuntahan para sa next flight namin sa papuntang Saskatoon, dun kami talaga pupunta at kung nasaan 'yung Papa namin. Nag-check in lang kami, binigay ang mga bagahe then ayun tapos na. Pero nalungkot ako 'nung kinuha ng officer 'yung Coke in can ko, bawal nga pala ang liquid beverage sa eroplano, sayang. Tsk. 8pm pa ang flight namin, 5pm palang ata 'nung mga oras na 'yun kaya super gala muna kami sa loob ng Vancouver International Airport na parang mall! Ang ganda ganda at ang laki laki! Hahahaha. As usual tuwang tuwa na naman 'yung kapatid ko kaya maya't-maya niya sinasabi na "pagala-gala lang tayo ng ganito pero nasa Canada na tayo." Siguro mga 17 times naman niya sinabi 'yun. Nagkaproblema pa kami kung paano namin tatawagan 'yung Papa namin kasi ayaw tanggapin 'yung pera namin na pinapalit namin ng dollars dun sa telephone booth. May nagmagandang loob na lang na nagpahiram ng cellphone niya. Naloka naman ako sa kanya kasi nagsha-shine lang siya ng sapatos pero naka-Blackberry siya. Sabi ko nga sakanya, "ang taray!" then sabi niya, "what?" sabi ko na lang, "T.Y!" Siya na. Siya na ang mayaman. Ako na ang dukha! Hahahahahahaha.<br /><br />Palibhasa, first time sa ibang bansa kaya super picture. Kahit saan picture ng picture. Sabi pa nila, malalaman mo daw kung Pinoy kapag picture ng picture. Okay. Kami na ang Pinoy, kami na. Haha. Nakakatuwa dahil sa airport palang nila makikita mo na kung gaano kaunlad ang bansa nila. Sa CR, este, washroom pala nila sa pinakaloob, grabe! Ang ganda! Sobrang laki, lahat automatic at kumikinang ang dingding at sahig. Pero matapang pa rin ang inidoro nila, dun lang ako hindi natuwa.<br /><br />Ay naalala ko, sa airport marami rin akong nakitang Pinoy. Ang hindi lang masyadong maganda, ang mga trabaho nila kadalasan taga-linis ng CR o kaya taga-hatak ng basura. Pero wag ka, malaki ang sweldo ng mga ganun. Baka nga may mga sarili na silang bahay dito. Hmm. Yun lang. Hehe.<br /><br />Going back, ayun, nakakaloka ang inidoro. hahaha. 7pm na ng gabi, pero tirik pa rin ang araw. Dun namin unang naranasan 'yun sa Vancouver. At bale nakaranas pala kami ng dalawang June 14,2011 sa buhay namin. Posible talagang umulit ang petsa, kaso magastos, mangibang bansa ka. Haha. Sabi nga ni Bob Ong sa isang libro niya, 'Nakabalik ako sa lugar, pero hindi ko na naibalik ang panahon." Kami naman, "Naibalik namin ang oras, pero hindi na kami nakabalik sa lugar at panahon." Maaring umulit nga ang petsa na 'yun, pero hindi na naibalik ang lahat ng mga pangyayari ng kahapon. (ayos, basta may rhyme lang haha)<br /><br />Then flight na. Akala ko naman mas matindi pa sa Philippine Airlines ang sunod na eroplanong sasakyan namin, pero nak ng tinapa. Hindi pala. Sobrang liit ng eroplano at isang flight stewardess lang ang kasya sa loob. Ganun daw talaga dahil domestic flight. Pero okay lang, dinala rin naman kami nito sa ibabaw ng mga ulap. :)<br /><br />At dyan na muna nagtatapos ang blog na ito. Inaantok na ako. Mag-12am na rin dito. Magsisimula palang mag-Thursday habang sa Pilipinas, nangangalahati na ang araw na 'yun at patapos na maya-maya. 14 hours difference. Long distance talaga.<br /><br />Goodnight...good afternoon! Zzzzzzzzzzzzzz. :))</span>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-70857720897618492202011-04-16T12:38:00.005+08:002011-04-16T12:42:25.701+08:00Saang Panahon Ka?<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdrAxfzrjDVaTppkfFt5gPIGXZcMDzgbo90OkSc00e_7NjqRoGwwHFuk89ji7PdNxLFsbXCej81pyKuOaN-p7TTvwMwCmvI_BOVxn-k85o4WzXDUEBpDo1hkEbvUbVFKatya3t5u9RGA/s200/Resize+of+mga+bata.jpg" width="200" /><span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: arial, tahoma, 'times New Roman'; font-size: 14px; line-height: 22px;"></span></div><br />
<div style="text-align: justify;">Ano nga ba ang pagkakaiba ng pamumuhay ng mga bata noon at ngayon? Kung iisa isahin natin ang bawat pagkakaiba, nako! siguradong aabutin tayo ng siyam siyam. Baka, uugod ugod nako, di paren ako matatapos sa pagsusuri at pagbibilang ng pagkaka iba ng noon at ngayon. Pero, sa natatandaan ko nung kapanahunan ko (hmm! di pa naman ako ganon katanda.</div><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: arial, tahoma, 'times New Roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 14px; line-height: 22px;"><a href="http://kalokohankolang.blogspot.com/2011/04/post-number-2.html">Read More From >>> www.Itnok.co.cc</a></span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: arial, tahoma, 'times New Roman'; font-size: 14px; line-height: 22px;"><br />
</span>ArArhttp://www.blogger.com/profile/10831476555685226917noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-78464611705171570962011-04-14T22:56:00.001+08:002011-04-14T22:59:54.397+08:00" ANG HULING SULYAP SA PAGITAN NG MGA SALAMIN"<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZVypTt6KNFaCG9fm5hWktqA4w1Dhpth1sgVQbMRhLMohyphenhyphenj0vh9Y2GIe5dXq31Rtpw01H89xbtfb-upiLbx07oSZe8SFMxJvIg6jvTwWldy7zoJdkBgXzrCxowlj4cUhKJQ0YeYxt-JNg/s1600/rainroad.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZVypTt6KNFaCG9fm5hWktqA4w1Dhpth1sgVQbMRhLMohyphenhyphenj0vh9Y2GIe5dXq31Rtpw01H89xbtfb-upiLbx07oSZe8SFMxJvIg6jvTwWldy7zoJdkBgXzrCxowlj4cUhKJQ0YeYxt-JNg/s320/rainroad.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5595454093106475058" /></a>
<br />SCENE 1: nakaupo ako sa klase namin sa English at buong oras ko lang tinititigan ang isang babae sa harap ko sya ang bestfriend ko mula nung mga bata pa lang kame. tinititigan ko lang sya halos buong araw ang kanyang mahaba at madulas na buhok ,maamong mukha at matatamis na mga ngiti at alam kong hindi nya ko napapansin
<br />
<br />pagkatapos ng klase nanghiram sya sa akin ng notes,pinahiram ko at nagpasalamat naman sya sabay ngiti at isang halik pangkaibigan sa aking mga pisngi
<br />
<br />GUSTO KO SANANG SABIHIN SA KANYA NA MAHAL KO SYA AT HINDI AKO KUNTENTO NA MAGKAIBIGAN LANG KAMI PERO NAHIHIYA AKO HINDI KO ALAM KUNG BAKIT<span class="fullpost">
<br />
<br />SCENE 2: nagring ang telepono (isang tawag mula sa kanya ) umiiyak sya dahil nasaktan sya sa unang pagkakataon ng taong mahal nya ...sabi nya puntahan ko daw sya sa kanila ,nung nakaupo na kami sa sofa nila tinititigan ko lang sya sa mata at pinapanalangin na sana akin na lang sya pagkatapos ng dalawang drew barrymore movie 3 pack ng frenchfries nagdesisyon syang matulog na nagpasalamat naman sya sabay ngiti at isang halik pangkaibigan sa aking mga pisngi
<br />
<br />GUSTO KO SANANG SABIHIN SA KANYA NA MAHAL KO SYA AT HINDI AKO KUNTENTO NA MAGKAIBIGAN LANG KAMI PERO NAHIHIYA AKO HINDI KO ALAM KUNG BAKIT
<br />
<br />SCENE 3: isang araw bago ang JS prom sabi nya sakin may sakit daw yung kadate nya.so nagdecide kami na, kami na lang as friends ang magkadate sa darating na gabi bago maguwian nakatitig ako sa kanya sa malayo suot ang long gown nyang para syang prinsesa at hiniling sa sarili na sana akin na lang sya lumapit sya at nagpaalam
<br />sabay ngiti at isang halik pangkaibigan sa aking mga pisngi
<br />
<br />GUSTO KO SANANG SABIHIN SA KANYA NA MAHAL KO SYA AT HINDI AKO KUNTENTO NA MAGKAIBIGAN LANG KAMI PERO NAHIHIYA AKO HINDI KO ALAM KUNG BAKIT
<br />
<br />SCENE 4: nagdaan ang mga araw ,lingo,buwan at isang taon na ang nakalipas at ngayon graduation pinanuod ko sya habang umakyat sya sa stage l at kunin ang kanyang diploma hiniling ko sa sarili na sana akin na lang sya. matapos ang valedictory speech ng valedictorian namin lumapit sya sakin isang halik ng pagkakaibigan at isang mahigpit na yakap mula sa isat isa umiyak sya at napaluha na din ako
<br />
<br />GUSTO KO SANANG SABIHIN SA KANYA NA MAHAL KO SYA AT HINDI AKO KUNTENTO NA MAGKAIBIGAN LANG KAMI PERO NAHIHIYA AKO HINDI KO ALAM KUNG BAKIT
<br />
<br />SCENE 5: ( ilang taon ang nakalipas) ngayon nakaupo ako sa simbahan pinapanuod ko kahit labag man sa puso ko ang kasal ng aking bestfriend narinig ko mula sa tenga ko tagos sa puso ko at sa ayaw ko man at sa hindi kaylangan kong tanggapin ang narinig ko ......narining kong sinabi nya ang dalawang salitang sumira at nagwasak sa mga pangarap kong lumigaya habanghabang buhay .............ang salitang "I DO"
<br />
<br />SCENE 6: (funeral) namatay sya dahil sa sakit na cancer ilang taon matapos ang kasal nya tinitigan ko sya sa pagitan ng salamin na namamagitan sa amin ang babaeng minsan kung nakasama ,naging bestfriend at higit sa lahat ang babaeng minahal ko buong buhay ko .walang pinagbago mula nung unang nagkakilala kami hanggang ngyon na nakahiga na lang sya sa kabaong nya at humihingi ako ng konting pagkakaton para masulyapan sya sa huling pagkakataon bakas pa din sa nakapikit nyang mga mata ang mga ngiti na nagiging dahilan din ng pag ngiti ko
<br />
<br />nilapitan ako ng nanay nya binigay ang isang diary "sabi nya sakin bago sya mamatay na ibigay ko yan sayo "
<br />
<br />binasa ko yung diary na sinulat nya nung highschool pa kami at nakasulat ang mga...
<br />
<br />MAHAL KO SYA GUSTO KO SANANG SABIHIN SA KANYA NA MAHAL KO SYA AT HINDI AKO KUNTENTO NA MAGKAIBIGAN LANG KAMI PERO NAHIHIYA AKO HINDI KO ALAM KUNG BAKIT KUNG HANGGANG DITO NA LANG ANG LAHAT SANA HINDI NA LANG SYA ANG NAGING BESTFRIEND KO T.T :(((((((
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />napaisip ako at biglang pumatak ang luha sa mga mata ko .....kung nasabi ko lang sana ang mga gusto kong sabihin nung mga panahon posible pa ang lahat .kung maibabalik ko lang yung mga pagkakataon na maririnig mo pa ang bawat salitang bibitawan ko ,hinding hindi sana ako mapapagod sabihin mahal kita kahit paulit ulit pa
<br />
<br />... paminsan minsan talaga mapaglaro ang tadhana and swear hindi sya nakakatuwa
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />-isinalin lamang
<br /> karlnuquihttp://www.blogger.com/profile/06284995026976468488noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-68060378411086387432011-02-26T21:41:00.012+08:002011-02-26T23:17:09.918+08:00Do-Re-Mi-So-Fa-Ti-La-Do..Tsk!<div style="text-align: center;"><i>"..but when I first fell in love with the piano, I knew it was me. I was dying to play."</i></div><div style="text-align: center;"><b>Alicia Keys </b></div><br /><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG-3zbSTw76aJr3QGX0iQhdBJIYxwyvwg9a89_za16zfyLVSVoHHrbB3_Zz-1VkvgptQ6jDJwMl99Jc7vuKktxmu_5lmQdPwUHEuCKXIempc36mB-UHg1neBoBwkkD0hKatRR3zsUfNhg/s400/httpi300.photobucket.comalbumsnn27ilovemusic227music.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 309px; height: 400px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5577999080405607298" />Isa na siguro sa mga pinakamasarap na pakiramdam sa mundo ay 'yung magkaroon ng talento sa pagtugtog ng mga musical instrumentsss, o kahit musical instrument lang. 'Yung tipong kahit ano pang damdamin ang pinakatatago-tago mo diyan sa puso mo, e kaya mong isigaw sa mundo sa pamamagitan lang ng pagkaskas ng gitara, pagwawala sa drumset, pagpapasabog ng beatbox, o kaya sa pagpikit ng mata at pagkalabit sa mga tiklado ng piano sa saliw ng mga musikang nagpapalakas sa tibok ng puso mo. 'Yun bang konting pakikipag-jam mo lang sa instrumentong napili mong tugtugin, e para bang gumagaan na agad ang pakiramdam mo at pakiramdam mo musika na ang solusyon sa problema ng mundo - pansamantala.<br /><br />Nasa puso mo na ang pagmamahal sa musika, punung-puno na ang kaluluwa mo ng mga himig na handa mo nang tugtugin bilang tanda ng pagpapakita nang tunay mong nararamdaman. Madulas na ang utak mo para ilapat ang mga salitang bubuo sa kantang nagsusumigaw na diyan sa kalooban mo. Kaso may problema... wala kang talent!! wala kang alam tugtugin!! WALA! WALA!! Pa'ano 'yan??? Pipikit ka na lang at mag-iimagine na marunong ka magpiano?? Baliw! Baliw! Baliw ka Eych! Ilusyonada!! Waaaaaaaaaahh! Haha.<br /><br /><span class="fullpost">Nakakabadtrip di ba??<br /><br />Bumili ako ng electronic keyboard 'nung isang araw. Biglaan lang 'yun. Nanggaling lang talaga ako sa kaibigan ko na marunong mag-piano at nagpaturo at natuwa at napangiti at nangarap na makatugtog sa pamamagitan ng mga daliri kong may tig-0.5 centimeter na kuko at napangiti ulet at napaisip what if bumili din ako ng keyboard ko, napadaan sa bilihan ng mga keyboard at nagdownpayment at kinuha din kinabukasan gamit ang allowance ko for one week at ayun. (Whooh) Instant. Nagkaroon ako ng piano. (Piano na lang, ang haba kasi pag electronic keyboard. hehe.)<br /><br />Palibhasa excited, inuwi namin agad ng Kuya ko 'yung piano, dapat may libreng tutor 'yun kaso naalala ko hindi ko pala dinadala yung utak ko kapag umaalis ako ng bahay, baka magpakamatay pa yung magtuturo saken sa sobrang slow ko. Wala akong alam tugtugin kahit isa, ay meron pala, 'yung korean na kanta na paborito ko kaso hanggang unang verse lang, ampanget pa pakinggan. No choice. Kelangan ko turuan ang sarili ko. Kelangan ko magtyaga magturo sa row 4 na bata. Naisip ko din na tama 'yung kaibigan ko na okay din kung bibili ako ng piano para naman may alam akong tugtugin kahit man lang isang instrument. Pero ang totoo, pina-realize niya lang saken na wala talaga akong talent. Haha.<br /><br />(Kasalukuyan akong nilalagyan ng lotion ng kapatid ko sa hita at sa mukha, ewan kung bakit.)<br /><br />Ang hirap pala. Para kang sumusugal sa isang bagay na hindi mo alam kung meron ka bang makukuha sa huli. Hindi mo alam kung para sa'yo nga ba talaga 'yung ginagawa mong pagtyatyaga.<br /><br />(Para senti ang dating, ikokonek ko sa pag-ibig.)<br /><br />Halimbawa may gusto ko sa taong hindi ka gusto. Para kang nagbubuhos ng atensyon sa isang tao na hindi mo naman alam kung inilaan ba ng tadhana para sayo. Minsan kahit anong pilit mo, at kahit na anong pagsisikap mo na iparamdam sa taong 'yun na gustong gusto mo siya, madalas hindi pa rin sapat dahil sa huli, 'yung nararamdaman niya pa rin ang tatapos sa usapan. Sa kabila ng lahat, hindi mo pa rin kayang makuha ang puso niya. Parang sa pag-aaral din ng piano, o kahit sa anong musical instrument na bet mo, kung wala ka naman talagang alam at gusto mo lang, malaki ang posibilidad na sa kabila ng lahat ng pagsisikap mo, hindi ka pa rin marunong. Sa kabila ng lahat, hindi mo pa rin makuha ang tamang paraan sa pagtugtog nito. Buhay nga naman. (Pero don't worry, saken lang siguro applicable yan. Bakit kasi ang hirap ko turuan? Haha.)<br /><br /><div style="text-align: center;"><i>"..music expresses that which cannot be said and on which it is impossible to be silent."</i></div><div style="text-align: center;"><b>Victor Hugo</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: left;">Paano na lang pala kung walang music? Kaya mo bang iimagine na mabuhay sa mundo nang walang musika? Pwede naman, kasi hindi ka naman mamamatay kung walang music. Pero may mga ilang bagay lang kasi talaga sa buhay na kapag hindi nag-exist sa mundo mo, e para ka na ring nabubuhay dahil obligado ka lang mabuhay, at hindi dahil sa gusto mo talaga mabuhay.</div><br />Sana nalalaman din ng tao kung para saan siya nakalaan sa mundo, o kahit clue lang. Sana nung bumili ako ng piano, binulungan man lang ako ni Beethoven ng, "Ul*l! Bibili ka ng piano?? Ni Do-Re-Mi nga hindi mo memorized! Chaka mo!". Kaso hindi ganun ang buhay eh. Hinding-hindi.</span><div><span class="fullpost"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>Do ------------- Do you ever imagined how much I've tried?</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>Re ------------- Remember the things we do together, 'til the day we die.</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>Mi ------------- Meaningful memories, buried deep within my heart.</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>Fa ------------- Fantasy, fantasy. Is that all you can be in me? </b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>So ------------- Sonatas are dancing on my soul, like you are in my mind.</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>La ------------- Lasting fragrance of your embrace, swaying with the wind.</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>Ti ------------- 'Til the day I get your heart, I'll keep trying.</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>Do ------------- Don't stop existing in my world, I might suddenly disappear.</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b><br /></b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="fullpost"><i><b>-DoReMi</b></i><br /><br />Now Listening : Kiss in The Rain - Yiruma.<br /><br />P.S.<br />Sana malaman ko address ni Alicia Keys. Wala lang. Papatulong lang ako magpapayat.<br /><br /><br /><br />Photo: http://i300.photobucket.com/albums/nn27/ilovemusic227/music.jpg</span></div>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-53359765971024372752010-12-31T22:34:00.004+08:002010-12-31T23:31:27.959+08:00Manigong Bagong Year! :)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3mTN792NnH2z-cQLIKBIuElnAkm3KqmYUH-uAskU9nOM-VeqCIAoDxOawcbFihWdYyE04jKvnUPQ9uMDfQ67WzXX8eCZc1Cn53YQWtXI-ZZ1kcAN_YDwdMGI6AjzH4PW8Jr1PpdFR7CA/s1600/happynewyear-big.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 311px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3mTN792NnH2z-cQLIKBIuElnAkm3KqmYUH-uAskU9nOM-VeqCIAoDxOawcbFihWdYyE04jKvnUPQ9uMDfQ67WzXX8eCZc1Cn53YQWtXI-ZZ1kcAN_YDwdMGI6AjzH4PW8Jr1PpdFR7CA/s400/happynewyear-big.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5556868138376516610" /></a><br />10:25pm nang simulan kong itype ang blog na 'to. Ilang minuto na lang, putukan na. Pero hindi rin, kasi nung isang araw pa may nagpapaputok dito samen. Ang saya ng New Year nila. Three days.<br /><br />Kung tutuusin, wala naman talagang bago sa mga mangyayari tuwing Bagong Taon. Putukan mamayang 12am, susunod sa milyon milyong pamahiin na nauuso sa buong universe at sa bahay namin, magsagawa ng New Year's Resolution na kalokohan lang kasi 'yun din naman mga resolution mo 'nung isang taon at hindi rin nasusunod hanggang ngayon (revised version na ang output), at magpadala ng mga message sa celphone, Facebook, Friendster, twitter, at kung saan saan pa na nagsasabi ng kung anu-ano na akala mo katapusan na ng mundo. Maaaring wala na ngang bago - pero ang mga 'yun ang nagpapasigla, nagpapasaya at nagpapabuhay sa bawat "Bagong Taon" na lumilipas. Lumang tugtuging masarap pa ring pakinggan.<br /><br />Personally (wow), inaabangan ko na talaga ang 2011. Ayoko nang balikan ang 2010. Masyadong masakit. Ilang beses din kasing tumama yung hinliliit ko sa kanto ng upuan ngayong taon. Hindi nakakatuwa.<br /><br /><span class="fullpost">Pero seryoso. Ayoko sa taon na 2010. Masyadong maraming nangyari. Basta. Hehe. Sa totoo lang, natutuwa ako sa mga tao tuwing magbabagong taon. Andami ko kasing text messages na natatanggap. At alam ko, ikaw din. Parang andami kong nagawang matino sa buhay sa loob ng isang taon. Nakakatuwang isipin na naaalala ka ng mga kaibigan mo sa mga panahon na tulad nito. Hindi ko nga alam kung ano bang dapat maramdaman, lungkot o tuwa? Pero syempre lamang 'yung pangalawa. O nakikisimpatya lang 'yung mga tao. Akala siguro nila nalulungkot ako. Bakit? Secret. Haha. Text ko sa'yo mamaya.<br /><br />Wala pa pala kong mga narereplyan sa mga nag-wallpost saken sa FB (mga 3 tao), nag-"PM" sa chat (tama ba yun? mga 5 tao), at nagtetext kanina (kasi busy ako sa menudo kong puro atay). Pero gusto kong sabihin sa kanilang lahat na nagpapasalamat ako ng lubos, sobra at wagas! Message? Eto:<br /><br />Sa mga kaklase ko ngayong college na sa sobrang solid ng pagsasama eh nakakasawa na ang mga pagmumukha. haha! Peace. Salamat guys. Kayo ang nagpapasaya saken pag pumapasok ako ng puyat. Sana sabay sabay tayong grumaduate. Makisama lang ang mga prof saten, party na! At 'wag kayong mag-alala kung wala kanyong nagawang related sa school ngayong bakasyon. Tatlong taon na tayong ganito, anung bago? Surviving naman di ba? Haha. Pero wag sana natin kalimutan na magsikap pa ring mag-aral. Wala naman tayong ibang choice di ba? Salamat H2 (section namin). I love you all! Mwah! Haha. :)<br /><br />Sa mga kaibigan ko nung high school na hanggang ngayon e pinadadaanan pa rin ako ng GM at nakakasama sa oras ng iyakan at tawanan at chibugan at pansitan, maraming salamat! Lumipas man ang mahabang mahabang panahon, pakatandaan niyo, nandito lang ako at handang pakainin kayo ng pansit tuwing dadalawin niyo ko. Hehe. Mahal ko kayo. :)<br /><br />Sa pamilya ko na nanatiling matatag sa kabila ng lahat. Wala akong ibang gustong sabihin sa inyo kundi mahal na mahal ko kayo. :)<br /><br />Sa pag-ibig ko, sana pumanget ka ng sobra, magkaroon ng pinakamtinding body odor sa buong mundo, at maka-singko sa lahat ng exams para ma-turn off na ko sa'yo. Hahaha. Peace. Joke lang. Pero sana sa 2011, hindi na ikaw. Yeah! Hahahaha. Peace. :)<br /><br />Sa lahat ng mga kaibigan ko sa loob at labas ng school na nagpapadala din saken ng GM, at sa basta, sa lahat lahat ng kaibigan ko na dinamayan ako sa oras ng drama at laging nandyan para saken, o kahit hindi sila palaging nandyan basta inadd ako sa Facebook, maraming maraming salamat!<br /><br />At higit sa lahat, maraming maraming salamat sa Diyos. Binigyan niya kami ng matinding pagsubok at alam kong sa mga susunod pang mga taon, hindi na Niya kami bibigyan. Give chance to others naman. Haha. Oi joke lang, mali pala 'yun. Sana hindi na maulit. Thank you Lord kasi hindi Niyo po kami pinabayaan. Diyan lang kayo palagi ah? I love you Lord! Mwah! :))<br /><br />Pero gusto ko pa din magmessage sa pinakamahalagang tao sa buhay ko.<br /><br />Para sa Mama kong makulit na nagsawa nang magkulit dito sa lupa at bumili ng condo sa langit, namimiss na kita. Sana kung nasaan ka man ngayon, masaya ka na. Kasi kami dito, masaya na din kami. Kita kits na lang, pero pag may apo ka na. Haha. Ai magmamadre na pala ako. Panu yan? Hehe. You're the best Mama in the world, magiging nanay din ako siguro balang araw pero hindi ko mahihigitan yung pagiging nanay mo samen. Naiiyak ka na? Arte mo. Haha. I love you! Sana wag masyadong mahaggard si Lord sa kakulitan mo. At 'wag mong masyadong titigan si Rico Yan. Baka matunaw 'yan. Hehe. :)<br /><br />Masyadong maraming nangyari ngayong taon. Malungkot, masaya, nakakahaggard. Lahat. Kung tutuusin taon taon naman nangyayari ang mga malulungkot, masasaya at nakakahaggard na bagay. Pero dapat higit pa sa mga putukan at pagsunod sa mga pamahiin ang gagawin nating pagdiriwang ngayong bagong taon. Dahil kasabay ng pagpapalit ng taon, ay ang isa sa mga pinakamalalaking himala ng buhay - ang mismong "ikaw" na nabubuhay pa rin at patuloy na binibiyayaan sa kabila ng lahat ng mga pagsubok. Ang "ikaw" na humaharap muli sa isa na namang "Bagong Taon" na pupunuin mong muli ng pag-asa na sana, mas makakita ka ng maraming dahilan para maging masaya at maging mas matatag na "ikaw" kesa sa "ikaw" ng kahapon.<br /><br />Happy New Year everybody! Party Party!<br /><br /></span>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1544949677898328702.post-69509618751131889792010-12-07T19:54:00.004+08:002010-12-08T10:35:45.142+08:00Bob Ong's Eighth: Ang Mga Kaibigan ni Mama Susan *****"Huwag mong bibigkasin ang hindi."<br /><br />Lumitaw na ang pinakainaabangang ikawalong libro ni Bob Ong. Wala na kong sasabihing iba pa, baka may mga magalit pa saken. Tignan niyo na lang din ang trailer na ito:<br /><br /><object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/JZgmh48zUaI?fs=1&hl=fil_PH"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/JZgmh48zUaI?fs=1&hl=fil_PH" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object><br /><br />Paunawa mula sa taong nakabasa na: 'Wag babasahin ilang minuto bago matulog. Basahin na lang ilang oras pagkatapos mong gumising sa umaga. Amen.<br /><br /><span class="fullpost">At ilang mensahe mula kay Bob Ong para sa mga illegal story tellers ng nasabing libro:<br /><br /><i>"Bunso, iwasan mo ang ugaling mapagmalaki nang dahil lang sa ikaw ang unang nakabili ng gusto mong libro o nakaabot ka na sa page 20. Ang mas magandang gawin, humanap ka ng bakante mong oras at kumportableng lugar kung saan ka makakapagbasa ng libro nang maayos at walang istorbo. Tapos sulitin mo ang ipinambili mo ng libro (o ang pag-aabala mong magbasa kung hindi man ikaw ang bumili ng libro) sa pamamagitan ng pag-unawa sa kabuuhan at maliliit na detalye ng kwento. Saka ka ngayon magyabang sa mga kaibigan mo dahil naintindihan mo ang binasa mo! => Hindi gaanong magiging masaya (o maayos) ang karanasan mo sa pagbabasa kung magtu-Tweet ka minu-minuto o mag-a-update ng status sa Facebook sa bawat lipat mo ng pahina ng libro. Bigyan mo ng oras ang sarili mo at karapatan na matahimik sa isang tabi kahit paminsan-minsan, at huwag katakutan ang paggawa ng iisang bagay lang sa iisang sandali. Lumaki ka man sa panahon ng multitasking at limang minutong attention span, marami pa ring bagay sa buhay ang mas magugustuhan mo kung paglalaanan ng sapat na panahon at hindi mamadaliin. Magandang ugali rin ang hindi pagkwento ng mga importanteng detalye ng librong nabasa mo bilang respeto sa mga kapwa mo mambabasang hindi pa tapos ang libro. Dahil sa maniwala ka’t sa hindi, hindi dahil sa tapos ka nang magbasa ay sabay-sabay na ring natapos ang ibang mga mambabasa. Marami ka pang mababasang libro na hindi man isinulat ng mahusay na manunulat ay magugustuhan mo pa rin dahil ikaw ay mahusay na mambabasa. Maraming salamat sa pakikiisa sa layunin nating gawing bayan ng mga mambabasa ang ating bansa. =>"</i><br /><br />Source: http://www.facebook.com/note.php?note_id=466875696469<br /><br />"Ik a w ay pinili. N araramdam an mo ba angm a higpit nayakap sa iyonga yon ng isangka ibigan?"<br /><br />Worth reading. P150 lang kahit saan. Nakaw na! Ai este, bili na! :)<br />Happy reading!<br /></span>Eychhttp://www.blogger.com/profile/14394524274607347967noreply@blogger.com0